Etappe 12: Circuit 1+2 (25,4 km) [GR 412]

Bij zonsopgang vertrek in de buurt waar ik vorige keer eindigde in Flémalle voor een luswandeling die de lokale GR-circuits 1 en 2 combineert. Omdat ik weet dat er op deze GR al wat wijzigingen zijn t.o.v. mijn oude topogids, heb ik op voorhand de wijzigingen opgezocht op de SGR-website. Ik ben echter nog maar pas op weg en de GR tekens ter plaatse duiden een heel andere weg aan dan wat op mijn kaart staat. Ik volg de markering, maar deze gaat een steeds vreemdere richting uit om uiteindelijk bijna terug uit te komen bij waar ik vertrokken was. Ik snap er niets van. Als ik op de GR-kaart van de SGR-website kijk, dan blijkt dat circuit 1 en 2 geschrapt zijn en de GR412 hoofdroute hier samenvalt met de GR579. De situatie in het veld is echter nóg anders dan op de website staat. Ik geraak er dus niet uit. Nooit liep ik zo fout en het frustreert me mateloos. Ik probeer nog eens van het begin om te zien of ik ergens gemist heb, maar het lukt niet. Uiteindelijk geef ik op en volg ik gewoon wat in mijn topogids staat. GR-tekens zijn er nog nauwelijks te zien onderweg. De terugweg is wel gemarkeerd en overlapt inderdaad met de GR579. De omgeving is niet mooi op de passage van 2 terrils en het fort van Flémalle na (op het GR579 traject). Het grijze weer met in de voormiddag winterse neerslag valt ook tegen. Door al het mislopen moet ik me haasten raak ik pas in het schemerdonker terug bij de auto na zeker meer dan 30 km. Een lelijke GR-tocht om snel te vergeten dus best niet meer woorden aan vuil maken.

 

Etappe 11: van Verlaine naar Flémalle (12,9 km) [GR 412]

Na lange tijd eindelijk eens een dagje verlof dus dan moet er gewandeld worden. Doel vandaag is het bereiken van de aansluiting met de rondwandeling in Luik. Goedgeluimd en goed op tijd vertrek ik. Ondanks de nieuwe lockdown staat er toch een stevige file op de Antwerpse ring deze ochtend. Om 09:00 parkeer ik aan het kerkje van Les Cahottes. Via een zelf uitgestippelde route wandel ik naar Verlaine om daarna de GR412 te volgen tot in Flémalle. Het weer is grijs en winderig met motregen. Vanaf het westen komen er opklaringen is voorspeld, dus dan hoop ik daar maar op. Buiten het laatste stuk langs de baan naar Verlaine is het niet-GR stuk van deze lus best fijn. Net voor de middag kan ik terug aanpikken waar Rob en ik in Juli afpikten.

Wanneer ik de eerste wit-rode tekens van de dag volg, valt me een windvliegtuig op met exact het zelfde teken op de achtervleugel... toeval of niet?

De GR trekt algauw weer de velden in waar het barst van de fazanten. Zelden heb ik er zoveel bij elkaar gezien. De mannetjes lopen of vliegen onder luid lawaai weg, maar de vrouwtjes in hun camouflagekleuren blijven zitten.

Ik wandel verder en zie in de verte wat volgens mijn topogids het ferme et château d'Oudoumont moet zijn.

Het blijft intussen lustig verder motregenen. De beloofde opklaringen na de middag blijven uit. Net voor de top van een heuvel ontvouwt zich een heerlijk leeg landschap.

Op de verharde wegen maak ik snel vooruitgang en algauw bereik ik Dommartin. Het is al over de middag en tijd om de pick-nicken, maar nergens is een droge plek. Dan maar verder en na een klein beetje asfalt kiest de GR voor een veel mooier pad over een voormalige tramlijn tot in het centrum van Hozémont met zijn mooi gelegen kerk.

In het bushokje links naast de trappen eet ik een banaan en pak ik mijn spullen wat beter in terwijl de motregen inmiddels in een stevige bui is overgegaan. Mijn hoop op de opklaringen kan ik nu wel definitief opbergen. Ik volg verder het pad langs onder andere een kapel en een verlaten hoeve. Een infobord vertelt hoe dit ooit een levendig dorp was, maar door de ontwikkeling van de luchthaven van Bierset vlakbij (en bijhorend lawaai) is teloorgegaan. Reeds verschillende leegstaande huizen werden gesloopt. Ik de steek de E42 over en volg de GR over een modderige veldweg tot een weg met een mooi uitzicht. Via een stukje bos...

 ... bereik ik terug mijn auto, maar de tocht is nog niet gedaan. Mijn rugzak en andere natte spullen kunnen al de koffer in. Zelf maak ik nog een kleine lus tot aan het knooppunt met het lokale Circuit 1 uit de topogids. Daarna eet ik mijn "picknick" op in de auto terwijl ik terug wat opdroog en dan -zonder files- vlot terug naar huis.

Etappe 4: van Barvaux naar Hotton (27,4 km) [GR 57]

Gisteren hield ik een "rustdag" waarop ik 15 km en 39 geocache heb gedaan met mijn moeder nabij Rocherath. Vandaag zou het volgens de weersvoorspellingen gedaan zijn met het mooie weer en vanaf de vroege namiddag gaan regenen. Omdat ik weinig zin heb in natte voeten en glibberige paden ga ik daarom al erg vroeg op pad vandaag. Om 05:10 sta ik op in Stavelot en om 06:15 vertrek ik vanaf het station in Barvaux met een paraplu vastgemaakt aan mijn rugzak. De GR verlaat Barvaux, loopt even langs (weeral) een golfterrein en komt via een lange veldweg uit op één van de dolmens van Wéris.

Ik volg de weg verder tot door het centrum van Wéris lang het kerkje. De route gaat verder via een asfaltweg en dan grindweg om plots steil rechts de heuvel op te klimmen naar de Pierre Haina. Ik word even opgeschrikt door een ochtendtune van een jeugdkamp vlakbij. Ligt het nu aan mij of heeft iemand een witte pot verf over deze rots gegooid?

Het gaat al meteen terug naar beneden naar de Lit du diable die ondanks de naam niet meer is dan een klein rotsblok. Ik wandel verder steeds dieper in het bos. Wat is het hier stil! De GR daalt af om opnieuw de Aisne over te steken aan het gehucht Eveux...

... en daarna meteen weer naar boven te klimmen. De omgeving verandert terug van bos naar veld en zo daal ik zeer langzaam terug af tot in Érezée.

Aan de kerk van Érezée slaagt de GR rechtsaf om terug de vallei op te zoeken van de Aisne die ik ter hoogte van een watermolen een tweede keer oversteek vandaag. De GR kruist enkele wegen en komt voorbij een oorlogsmonument. Een stukje van de tekst "Passant: que tu sois dans la peine ou dans la joie, TU ES LIBRE! Tu as le bonheur d’admirer ce beau pays. Souviens-toi […]” .

Ik zet me neer wat verder aan een grote kapel om wat de eten. De GR gaat nu in bijna rechte lijn richting Hotton. Ik steek een bos door en daal af via een veldweg in de buurt van Soy.

De route gaat niet tot het centrum maar kiest voor de mooie kapel Saint-Roch. Ik krijg een zicht op Soy, maar de GR gaat terug het bos in om uit te komen op een camping vol stacaravans. De markering leidt me door de camping tot op een autobaan die de GR even volgt om dan af te slaan naar een grindweg. Ik kijk even achterom.

De grindweg wordt al snel verlaten voor een mooie pad op de rand van weide en bos. Hotton is niet ver meer en het is nog steeds droog!

Waar de veldweg uitkomt op asfalt, kiest de GR een bosweg. Ik zie de rotswand van een steengroeve en kom voorbij een hut en put van een vereniging speleologen. Na wat bospaadjes op en neer doemt een rotswand op met enkele klimmers.

De GR maakt terug de verbinding met de Ourthe...

en langs het water bereik ik het centrum van Hotton, mijn eindpunt op de GR57 van deze vakantie. Het is intussen wat bewolkter maar de rest van de dag was erg zonnig en mooi. Tot 's avonds valt er bovendien geen spatje regen dus men zat er goed naast met het weerbericht, maar daar ben ik helemaal niet rouwig om.

Vanaf de brug over de Ourthe is het nog 2 km tot aan het station van Melreux. Ik zie nog een kameel op het circusterrein aan de overkant. Nog even wachten op het perron en om kwart voor drie neem ik de trein naar Barvaux. Nog wat uitrusten en inpakken en de volgende dag rij ik tevreden over mijn last minute Stavelot-vakantie terug naar Antwerpen.

Etappe 3: van Sy naar Barvaux (21,9 km) [GR 57]

Vandaag blijf ik 's ochtends wat langer in mijn tentje liggen en doe ik de wandeling ook een stuk rustiger aan dan gisteren. Deze keer parkeer ik aan Barvaux om daar de trein te nemen naar Sy. Het is net zoals gisteren een mooie zonnige zomerdag zonder al te heet te zijn. In Sy kiest de GR meteen terug de hoogte op en blijft daar een tijdje een aangenaam smal bospad volgen. Al snel krijg ik een mooi uitzicht op de Ourthe-vallei.

Via een poortje duikt de GR een veld in waar enkele sympathieke houten schapen met begroeten.

Op de heuvel aan de overkant ligt de ruïne van het château de Logne, maar daar is niet veel van te zien vanaf het pad. Ik daal af via een zigzag tot een brug over een beekje met de naam Lembrée om vrijwel onmiddellijk het dal terug uit te klimmen. De GR volgt nu enkele veldwegen en komt voorbij een kapelletje gewijd aan de lokale heilige Saint Rahi gebouwd tijdens WO I. 

De route kruist een woonwijk en komt voorbij twee grote lindebomen om vervolgens af te dalen naar een drukke straat. Ik kijk even binnen in de kapel Saint Dennis. Al snel verlaat het pad de weg om het volgende zijbeekje van de Ourthe over te steken: de Aisne.

Het pad wint gestaag weer hoogte tot op een kam in het natuurgebied Mont des Pins. Mooie grote bomen en een weids zicht, dit is het hoogtepunt van de dag!

De weg komt uiteindelijk uit op een veld en eindbestemming Barvaux ligt al aan mijn voeten, maar de GR-route zal eerst nog een grote lus maken via Bomal en Durbuy alvorens Barvaux aan te doen. Via een brede bosweg daalt het pad af naar Bomal waar ik andermaal de Ourthe groet.

Ik volg twee andere wandelaars op het asfalt en dan bospad tot op de hoger gelegen velden. Ook dit is een mooi stuk met achter mij zicht op de Mont des Pins en voor mij de lege velden (plus boom, koeien, waterbak en de 2 wandelaars).

Na een stukje bos loopt het pad op de rand van de vallei met andermaal zicht op een chiro/scouts-kamp.

Durbuy is nu niet meer ver weg. Net buiten het dorp Warre zet ik me even op een bank om wat te eten nu het nog rustig is. Het pad daalt af naar Durbuy en ik zie steeds meer wandelaars. Het is erg druk in Durbuy dus ik zet mijn mondmasker op, maar dat doet lang niet iedereen. Een duidelijk dronken Nederlander zit zelfs te zingen, aan iederen "grappen" te vertellen en zelfs doodleuk het verkeer te hinderen. Ik ben al eerder in Durbuy geweest en ik zal nog wel eens terugkomen op een beter moment dus ik haast me snel verder.

Via enkele trappen wint de GR snel hoogte om de laatste heuvel over te steken die me scheidt van Barvaux. Toch niet evident klimmen met een mondmasker. Wat verder is de drukte gedaan en kan het gelukkig weer uit. Een verharde weg brengt me in Barvaux en terug tot bij mijn auto. Einde van deze korte maar mooie etappe.

Etappe 2: van Poulseur naar Sy (22,9 km) [GR 57]

Omdat er op google maps niet meteen veel parkeerplek leek aan het station van Sy en ik nu toch al de weg kende van Stavelot naar Poulseur (want ik rij dus nog altijd zonder GPS maar op geheugen), zet ik mijn auto terug aan het station van Poulseur. Op deze nationale feestdag is er slechts om de 2 uur een trein van Sy van Poulseur dus ik zal goed moeten "mikken" om lang wachten op de trein terug te vermijden. Het is nog vroeg en fris wanneer ik op wandel vertrek, maar dat is meteen opgelost met de klim vanaf het treinstation naar het aanknopingspunt met de GR. De GR trekt door enkele golvende veldwegen tot vlakbij een mooie uitzichtpunt vanaf les Roches Noires over Comblain

Ik daal af -en zie weer een scoutskamp op palen in een veld- tot aan een mooie dreef met kunstwerken die uitkomt op een oud kerkhof met zicht op Comblain-au-Pont. Voor een goede foto staat de zon niet juist, maar dit is wel een mooie plek.

Vanaf Comblain-au-Pont gaat het al snel weer naar boven. Via een grot die je kan bezoeken (op dit moment gesloten, dankzij corona zeker) kom ik op een plateau met uitgestrekte velden nabij de grote Ferme du Raideux.

Na de veldwegen volgt een lange bosdreef die uitloopt op twee kleine WO II-monumenten. De GR verlaat het bos voor enkele geasfalteerde wegen langs weiden. Ik wordt achtervolgd door een scoutsgroep met luide muziek vanaf een draagbare stereo. Het lijkt alsof ze angst hebben voor de Ardense stilte. Onze wegen splitsen zich waar de GR een gravelweg kiest naar beneden naar Comblain-la-Tour. Ik smeer me voor het eerst in met een nieuwe "dry touch" soort zonnecrème. Ik ben helemaal geen fan van zonnecrème omdat het steevast eindigt in een plakkerige smeerboel van olie, zweet, stof en insecten, maar dit lijkt meer op water dan olie en valt goed mee. Misschien eindelijk de oplossing voor dat ik me af en toe te weinig insmeer en verbrand. Eerst nog zien of het werkt. Eens beneden ontmoet ik terug de Ourthe.

Het pad volgt nu enige tijd de spoorweg en hoewel het vorige deel (op de scouts na) bijna verlaten was qua medewandelaars, is het hier wel wat drukker. Uiteindelijk klimt het pad via een leuke kleine bosweg terug het Ourthedal uit tot aan de weiden rond het gehucht Xhignesse.

Al snel daalt het pad terug af en steek via de spoorwegbrug de Ourthe over. De GR volgt nu een druk fietspad langs de oever tot in Hamoir.

In Hamoir steek ik terug de Ourthe over en dan volgt even een saaie asfaltweg. Na doorsteek van een weide kom ik op een rotsing oeverpad.

Drie kwartier te vroeg voor de trein van 14:00, kom ik aan in het kleine station van Sy. Rustig wat eten op het perron en dan brengt de trein me terug naar mijn auto in Poulseur. Onderweg naar Stavelot maak ik nog wat mee. Net buiten Sprimont niet ver van de oprit naar de autosnelweg ben ik getuige van wat het einde van een achtervolging lijkt. Ik kom een bocht uit en zie rechts voor mij een rood voertuig langs de kant staan dat serieus gebotst is. Er stuift een zwarte BMW op me af met blauwe knipperlichten achter de grill. Hij gaat naar mijn rijstrook en stopt met piepende banden zo'n 10 meter voor mijn auto waar het andere voertuig gecrasht is. Twee agenten springen met getrokken pistool uit de BMW naar de mannelijke bestuurder die uit de gecrashte auto was aan het kruipen en roepen iets wat ik niet verstond. Ze boeien de man en als alles me veilig lijkt en de politie geen teken naar me doet dat ik moet dienen als getuige ofzo, rij ik voorzichtig weer verder. Bij het voorbijrijden zie ik dat er naast de rode auto ook nog een vrouw hysterisch staat te doen. Dat was even schrikken. Ik was onmiddellijk gestopt en dubbele pinker opgezet voor het verkeer dat achter mij uit de bocht kon komen, maar toen ik die agente met pistool zag dacht ik ff van sh** wat gebeurt er hier. Ik heb achteraf nog zitten zoeken of hiervan iets in het (lokale) nieuws is gekomen, maar niets gevonden. Aan de oprit van de autosnelweg zag ik nog een politiecombi met sirene toekomen. Zonder verdere accidenten kom ik terug aan op de Nederlandse enclave in Stavelot. 

Etappe 1: van Luik naar Poulseur (28,8 km) [GR 57]

Last minute besliste ik om mijn trekkerstentje op te gaan zetten voor een midweek op Camping Eau Rouge nabij Stavelot waar ook de caravan van mijn moeder en van mijn zus en haar gezin staat. Op de camping is het echt niet aangenaam: overvol, zeer veel lawaai en drukte tot 's nachts, een horde Nederlanders die -zo lijkt het- nog nooit van corona en social distancing heeft gehoord en een grote walm van rokende BBQ's en hier en daar ook sigaretten. Voor de rust en gezonde buitenlucht moet je hier echt niet zijn.

In alle vroegte rij ik met de auto van Stavelot naar Poulseur om daar de trein naar Luik te nemen. Het is grijs weer met motregen en een frisse wind. De train van 08:19 mis ik op een haar na dus moet ik een klein uur wachten op de volgende. Dat is niet zo erg want intussen verbetert het weer en het wordt droog. Met het verplichte mondmasker op, bereik ik het mooie station van Calatrava waar ik nog even rondhang. Buiten het station vind ik al snel het eerste teken van de GR 57. Ik steek via een moderne brug de Maas over en wandel door het Parc de la Boverie.

Niet veel verder mondt de Ourthe -mijn metgezel  voor deze GR- uit in de Maas. De GR kiest niet voor de Ourthe zelf, maar voor het Ourthekanaal; een overblijfsel van een monsterproject uit begin 19de eeuw om de Maas met de Moezel te verbinden dat nooit werd voltooid.

Aan het station van Angleur maak ik de verbinding met de GR573. De GR57 klimt naar boven en eens ik de ontmoetingen met alle vervelende niet-aangelijnde honden heb overwonnen, krijg ik als beloning een eerste uitzicht op de Ourthe.

Het pad volgt nu voor een lange tijd een lange brede grindweg. Niet echt een boeiend stuk vind ik. Ik passeer enkele gebouwen van de ULg en zie ook een eerste scouts/chiro/whatever-groep.

Na een parking en een golfterrein, doet de GR eindelijk een echte bezienswaardigheid aan. Vanaf de Rocher aux Faucons heb je een prachtig weids zicht op de Ourthevallei! 

Ik zoek een plekje op wat verder af van de toeristen hier om te picknicken. Met gevulde maag kan ik daarna rustig afdalen voorbij een scoutskamp met tenten op vreemde paalconstructies helemaal tot aan de oever van de Ourthe.

De GR volgt een smal pad langs het water tussen hoog opgeschoten brandnetels en ander (on?)kruid, volgt daarna een stukje van de grote baan om vervolgens af te slaan naar het grote bos van Esneux. Ik wandel eerst op een brede weg langs enkele vijvertjes die lijken vol te zitten met vis. Daarna volgt een stijgend bospad met daarna bos, bos en nog eens bos. Onderweg nog een half ingestort bruggetje dat ik toch maar veilig links laat liggen. 

Aan de rand van het bos krijg ik over een boomgaard terug wat overzicht op de omgeving.

Ik wandel verder door, u raadt het, bos en maak even kennis met een bonte specht. De GR steekt een baan over en wint weer wat hoogte. Het pad gaat rond een steengroeve tot aan de weg richting Poulseur. Eerst even een foto nemen van het uitzicht...

... en daarna helemaal afdalen tot aan het station van Poulseur waar ik mijn auto terugvind en over de bochtige wegen weer naar Stavelot rij. De kop van de GR57 is er af!

Etappe 10: van Burdinne naar Verlaine (26,0 km) [GR 412]

Voor de tweede keer op pad met Rob over de GR 412. Aangezien vorige keer Rob de 20 km overleefd heeft, is de tocht deze keer 26 km lang. We spreken af aan het kerkje van Verlaine en dan rijden we met 1 auto naar Burdinne. Parkeren doen we vlak aan een grote kasteelhoeve en dan kunnen we op pad. De GR trekt de golvende velden in over lange betonnen paden. Je zou het niet verwachten, maar er rijdt hier toch heel wat verkeer. Voor een enkele bestuurder die zich rallypiloot want moeten we zelfs snel in de berm duiken.

De zon schijnt al vollop. Lang geleden dat ik nog zoveel zonnebloemen bij elkaar zag.

Wat verder zie ik plots een ooievaar (en Rob een struisvogel). Hij blijft mooi stilzitten voor enkele foto's... tiens toch wel heel erg stil... bij nader onderzoek blijkt het een ooievaar van hout! Goed beetgenomen wandelen we verder naar Vissoul en zijn Tumulus (niet zo spectaculair). Ter hoogte van het volgende dorpje Marneffe is er een flinke routewijziging doorgevoerd ten opzichte van het traject in mijn topogids (1ste druk 2006). Even slaat de twijfel toe (zitten we nog wel op de GR412?), maar we volgen de tekens en uiteindelijk komen we terug uit op het pad in de topogids ter hoogte van het Huccorgne. Volgende keer toch maar terug op voorhand de eventuele routewijzigingen checken. Onderweg naar Huccorgne steken we de Mehainge over.

Na al het veldwerk steekt de GR even een bos door. We krijgen zicht op enkele (vis?)vijvers. 

We dalen af naar Fumal en langs de Mahaigne spotten we door het groen het bijhorende kasteel.

De GR trekt voor over enkele hete betonnen veldwegen. De boer ploegt nog steeds gewoon door.

Onder 3 grote bomen niet ver van de kasteelhoeve van Oultremont zetten we ons in het gras voor de pick-nick want het is intussen al een stuk over de middag. De grote poort van deze monumentale kasteelhoeve is gesloten, dus dan piept Rob maar door het sleutelgat.

We passeren het dorpje Warnant-Dreye. Er volgen terug enkele minder leuke betonnen wegen die we met auto's moeten delen, maar dan slaat de GR plots af naar een rustiger stukje.

 We wandelen langs de rand van een laagstamboomgaard. De bomen hangen goed vol met peren.

Na opnieuw een paar hete betonwegen en via het kerkje van Chapon-Seraing bereiken we ons eindpunt voor vandaag: Verlaine. Hopelijk volgen de volgende etappe terug wat terrils na deze tweede typisch Haspengouwse wandeling met velden, kleine dorpjes en kasteelhoeven.