Etappe 15: van Brugge naar sluis (20,6km) [GR 5A]

Ein-de-lijk nog eens een GR-wandeling! Ik had er nood aan. Een nieuwe teleurstelling op de eeuwige (ok, een dik jaar) jachtvelden van de huizenmarkt en dat ik ook fysiek niet 100% was vorig week hadden me in een klein dipje doen belanden. Niets beter dan een zwerftocht als zalf voor de ziel. Ik sta op om 05:30 en stap om zes uur in de auto richting Sluis. Het regent tot pakweg Zelzate zo hard dat de ruitenwissers amper kunnen volgen. Het weer heeft blijkbaar besloten alle regen nu naar beneden te sturen zodat ik genieten van een droge wandeldag. Om 07:20 kom ik aan in Sluis en parkeer de auto op de zuidelijke betaalparking. Ik wandel door het donkere verlaten centrum van Sluis tot aan een bushalte. Normaal kan ik hier lijn 42 nemen naar Brugge. Als ik de bus van ca 08:00 mis moet ik 2 uur wachten op de eerstvolgende bus. Ik ben dan ook ruim op tijd aan de halte. De bus komt echter niet aanzetten op het afgesproken uur en ik wordt ongerust. Middels een QR code op de bushalte kom ik op een webpagina van de Nederlandse openbaar vervoersdienst waarop ik kan zien dat de bus over 5 minuten bij mij is. Het werkt echt en over 5 minuten is de bus, met dus wat vertraging, eindelijk daar. In 40 minuten brengt de bus me tot aan het station van Brugge waar ik terug kan aanpikken bij de wit-rode tekens van de GR5A. Ik loop rondom het station en volg de GR route over de vesten. Aan de coupure ligt een reeks boten te blinken in de ochtendzon.

Langsheen verschillende poorten en maar liefst vier windmolens (precies een openluchtmuseum) bereik ik de Dampoort waar de GR5A Brugge definitief verlaat. De GR volgt een kleine waterloop. Ik fotografeer enkele kuifeenden.

Wat verder gaat het verharde fietspad op de andere oever over in een grasweg tussen een dubbele rij bomen. De stevige westenwind laat van zich horen tussen de kale takken.

Op het moment dat ik in de verte de kerktoren van Damme ontwaar, breekt eindelijk de hemel open en straal de zon volop. Instant goed gevoel! De traditionele zondagscoureurs zijn meteen van de partij.

Ik bereik Damme via de resten van de oude omwallingen en sta al snel in de hoofdstraat naast de struise toren. Damme is een boekendorp. Onder het stadhuis is de boekenmarkt open. Ik loop er even door, maar geef mij vandaag toch maar de buiten in plaats van een boek. 

Ik steek de Damse vaart over en leer nog iets bij over de Staats-Spaanse linies op een infobord. Na een kleine stop in een vogelkijkhut en de oversteek van het Leopold- en Schipdonkanaal aan de Siphons, zet ik verder koers naar het dorpje Oostkerke. Via een mooi met knotwilgen omzoomd pad wandel ik het kerplein op. Ik dacht enkele foto's te maken van dit witte dorpje, maar wat een herrie! Er staat een carnavalwagen met werkelijk oorverdovende vulgaire boenk-muziek en daarrond ca 50 man/vrouw verkleed in een pandakostuum  over de volledige breedte van de weg recht op mijn GR pad. Ik twijfel slechts een miliseconde en vervolg mijn weg op de GR met een hand op mijn rechteroor doorheen de dwaze panda's. De muziek staat zo exteem luid dat al mijn ingewanden meevibreren wanneer ik de carnavalwagen links passeer. Bah wat een vies gevoel. De panda's leggen me gelukkig geen strobreed in de weg op mijn haast om deze sonische gifgaswolk zo snel mogelijk achter mij te laten. Ik marcheer verder over het asfalt richting Hoeke. Langzaam neemt het lawaai af en vind ik weer wat rust. Vlakbij de expresweg, steekt de GR opnieuw de Damse vaart over tijdens een opklaring. Het asfalt gaat over in een grasberm.

Ik wandel lustig verder en wat verder de omheining over tot ik een bootje zie op de vaart.

Het is een "zelfbedieningspont". Ik eet mijn boterhammen op op de bank vlakbij. Het is inmiddels bijna half twee en ik twijfel of ik nog verder wandel naar Aardenburg en van daar terug naar Sluis of dat ik toch maar voor de kortere route kies om het veer te nemen en dan twee kilometer de vaart te volgen tot Sluis. Aangezien ik nog maar net herstellend ben van een verkoudheid en de lange route nog zo'n 16 km extra is, besluit ik om toch maar de korte route te nemen. Op naar het veer!

Het is nog serieus draaien aan het witte wiel om aan de overkant te geraken. Tegen twee uur sta ik al aan de omwalling van Sluis. Wat is het hier plots druk. Alle winkels zijn open op zondag en de straten zijn gevuld met dagjestoeristen. Ik kijk nog even rond en wandel dan verder naar de auto. Drie euro om een dag te parkeren, dat valt nog goed mee. De eerste GR-tocht van 2018 is een feit!

Etappe 6: toer rond Solwaster (15,8 km) [GR 573]

Een primeur vandaag: voor de eerste keer gaat mijn moeder mee op een GR-wandeling. Ik parkeer de auto op de parking aan de Pont de Belleheid na even met een bang hartje door het water te rijden (ok, m'n kleine C3 is niet weggespoeld). We maken vandaag een rondwandeling die met uitzondering van een kort stukje langs de Hoëgne volledig op de GR 573 ligt. De wandeling start al meteen met een stevige helling en een hindernis.

In het bos stoten we op een verloren kei waar heel wat fabeltjes over worden verteld. Na even zoeken vinden we de geocache vlakbij.

De GR volgt verder een mooie bospad met hier en daar een bruggetje.

 In het dal van de ruisseau de la Statte rijst de rocher de Bilisse op. Even poseren...

... om daarna de beklimming te wagen.

Gelukkig staat er boven een bank om even uit te blazen en al een trui uit te doen. De temperatuur is immers al gestegen nu de zon volop begint door te breken. We volgen verder het pad dat op een hoogte door het bos blijft lopen met aan de westkant af en toe een doorkijk naar Solwaster.

Een eind verder op een honderd meter van het GR pad staat er een bank met een mooi uitzicht. Een ideale plek voor de pick-nick.

We vervolgen onze weg omhoog en omlaag (zoals dat liedje van Samson&Gert). Dwars door de velden stijgen we naar het dorpje Charneux.

Enkele borden met verboden voetgangen maken duidelijk dat hier morgen of één van de volgende dagen een rally wordt gereden. Wij hebben geluk. Buiten een loslopende hond is er niets dat ons pad bedreigd. Via een veldweg daalt de GR terug af tot aan een modderig brugje over de Hoëgne. Gemotoriseerde voertuigen mogen enkel met natte voeten passeren.

We verlaten hier even het GR-traject voor een smal pad op een helling naas de rivier om uiteindelijk aan een asfaltweg terug aan te sluiten met de GR. Na opnieuw de Hoëgne over te steken volgt een lang bospad dat nog enkele malen de Hoëgne kruist. Bijvoorbeeld via dit met paddenstoelen getooid brugje.

De afstand en vooral het stijgen en dalen beginnen zijn tol te eisen. Gelukkig is het laatste stuk een vrij vlak traject in het Hoëgnedal. Een glimlach kan er nog net vanaf, maar we mogen zo stilaan terug bij de parking zijn.

Niet veel later is de verlossing daar. Nog wat eten en drinken en dan de auto in terug naar Antwerpen. Einde van deze mooie wandeling!

Etappe 14: van Vosseslag naar Brugge (40,6km) [GR 5A]

Vandaag vroeg vertrokken met de trein vanuit Antwerpen naar Oostende en dan met de kustram tot in Vosseslag voor een volgende etappe op de GR 5A. Het doel is om in twee wandeletappes tot in Brugge te wandelen. Vandaag zou ik tot Meetkerke stappen en van daar een verkorte weg tot in Brugge nemen. Vanaf het tramstation van Vosseslag duikt de GR meteen de duinbossen in.

Na een intermezzo door De Haan dat gespaard bleef van een muur van wolkenkrabbers volgt nog een streepje duinbos. Dit stukje kust kan me bijgevolg al beter bekoren dan de vorige wandelkilometers. Op goed een anderhalve kilometer van Wenduine houdt de GR 5A het volgen van de Belgische kustlijn voor bekeken en maakt een scherpe hoek naar het achterland. Bij het oversteken van de N317 zie ik een brommer met een bordje die het verkeer uit een zijstraat afsluit. Toch maar even wachten met fototoestel in de aanslag op wat hier gaat voorbijkomen. Zou het een wielerwedstrijd zijn? Neen, van achter de bocht komt een parade van oude legerjeeps en -vrachtwagen voorbijgereden.

Nadat de stoet voorbij is vervolg ik mijn weg door een pannekoekenplat veldenlandschap.

De weidsheid wordt even onderbroken door een autobaan en hoeve.

Om daarna terug over te gaan in een brede veldweg.

 De GR 5A trekt voor een lange tijd door dit landschap. Er valt niet veel over te schrijven...

... maar het is wel mooi.

Nog steeds stevig doormarcherend wandel ik tot in Meetkerke. Net buiten dit dorpje ligt een van de mooiste kapelletjes die ik al tegenkwam. De bank ernaast is de perfecte plek voor het middageten.

Normaal ging ik vanaf hier afpikken van de GR en een kortere weg naar Brugge nemen. Het is echter nog maar iets over de middag en mijn wandelhonger is vandaag niet te stillen. Ik besluit om toch te proberen in één trek tot in Brugge te wandelen. Niet veel verder van de kapel staat een windmolen om water te verpompen van de lager gelegen velden naar de Blankenbergse vaart.

De betonnen of asfalten veldwegen wisselen even af met zand wanneer het pad een gebied kruist waar de velden zijn omgezet tot natuurgebied de Moere. Voor de oversteek van het kanaal Gent-Oostende gaat de weg helaas terug over in asfalt. Nabij Varsenare loopt het traject door enkele oninteressante villawijken om uiteindelijk het park domein Belsbroek en domein Tudor te bereiken. Ik neem even de tijd om wat foto's te nemen van het landhuis in Engelse stijl.

Na het park volgt nog een saai stuk door een buitenwijk van Brugge (even op de tanden bijten) tot plots het grote station van Brugge opduikt waar ik met wat geluk snel een aansluiting heb richting Antwerpen.

Etappe 4: van Roermond naar Venlo (30,4 km) [LAW 9]

De laatste dag van mijn eerste korte trekking op het Pieterpad. De bewolking is helaas terug vandaag. Al na het eerste halfuur zijn mijn voeten nat door het hoge natte gras. Ik zal hier toch iets op moeten vinden want mijn zogezegde waterproof Goretex-schoenen zijn allesbehalve waterdicht. Ik wandel toch maar dapper door voorbij een mooie kasteelhoeve. Na een lange bosweg bereik ik het mooie kasteel Hillenraedt.

Vlakbij ligt het dorpje Swalmen met op het marktplein een markante wandelboom. Even checken hoe ver ik nog moet...

Het Pieterpad volgt de Swalm richting de Duitse grens.

Vlakbij (en even over) de Duitse grens maakt de route een ruk naar links door het Diergardtscher Wald. Er staan hier en daar mooie paddestoelen.

Verderop wisselt het Pieterpad lange tijd tussen de Prinsendijk op de grens met Duitsland en enkele paden in het bos. Het bulkt hier van de grenspalen. Er liggen ook nog enkele ondergrondse betonnen bunkers van Duitse makelij.

In het grensdorpje Witte stein lijkt de ambiance wat uitgestorven, alleszins op dit moment van de dag (het lijkt er toch wat toeristisch). Ik zet me enkele kilometers verder onder een boom om de eten en in de hoop mijn voeten wat te laten drogen. Met hernieuwde moed zet ik mijn tocht verder richting Venlo. Aan de Wambachgroeve gaat het zowaar bergop. Het pad trekt hier over een oude afvalberg. Na het oversteken van de A74, wandel ik langs een voormalig trappistenklooster om vervolgens af te dalen naar een mooi natuurgebiedje van oude zandgroeves. Hierna is het enkel nog een stuk voetpad tot bij het treinstation van Venlo.

Ik spoor terug van Venlo via Eindhoven, Tilburg en Roosendaal tot in Ekeren. In de zomer van 2018 kom ik zeker terug!

Etappe 3: van Susteren naar Roermond (26,1 km) [LAW 9]

De regen is 's nachts gestopt. Ik zie zelfs even een zonnestraal! Ik ontbijt, ruim op en maak ondertussen nog een babbel met de solo-trekster in de tent naast mij, Lieke. Ze is onderweg met de fiets van Arnhem tot Basel! Wauw! Terwijl Lieke zich opmaakt om verder zuidelijk te fietsen, start ik opnieuw mijn voettocht noordwaarts. Het pad volgt een klein riviertje.

Via een afwisseling van bosjes en velden nader ik het dorpje Montfort. De zon breekt intussen helemaal door. Bij de rand van het dorp staat de gedeeltelijk gerestoreerde ruïne van het kasteel van Montfort. 

In het centrum van Monfort ga ik de lokale supermarkt binnen om mijn voorraad aan te vullen. Het Pieterpad verlaat Montfort via een zonnig pad tussen bosrand en moeras. Op een bank naast het pad neem ik een uitgebreide pauze in de zon.  Na het doorsteken van het bosgebied Het Sweeltje bereik ik het volgende dorp: St. Odiliënberg. Vanop de brug over de Roer heb je een mooi zicht op de basiliek die genoemd is naar enkele voor mij volstrekt onbekende heiligen: H.H. Wiro, Plechelmus en Otgerus (Edit: blijkbaar zijn dit gewoon de namen van de Angelsaksische priesters die hier in de 8ste eeuw een abdij stichtten).

Na het oversteken van de Roer volgt een lang niet bijster boeiend stuk over warme asfalt. Het uitzicht doet me denken aan de zomerse Vlaamse boerenvelden.

De nabijheid van Roermond laat zich voelen met nog een door te steken woonwijk, twee drukke wegen en de werkloze ijzeren Rijn.

Wanneer ik wat verder door het natuurgebied van Maasnielderbeek wandel, is er van de nabijheid van de stad al niet veel meer te merken. Ik verlaat even het pad om een uitkijktoren te beklimmen en als uitstelgedrag om een kudde Galloway-runderen te passeren. Uiteindelijk overwin ik toch mijn angst en steek ik het veld over tot vlabij minicamping Spikkerdal (de Galloway's veroeren zich niet eens). Het is €7,55 voor een overnachting. Ik placeer mijn tent tussen de fruitbomen. Toch fijn zo'n dag met beter weer.

Etappe 2: van Schimmert naar Susteren (29,2 km) [LAW 9]

's Ochtends word ik wakker van de op mijn tent tikkende regendruppels. Ik wacht op een kort droog moment om in te pakken en verlaat om 07:30 de camping. Eens ik terug op het Pieterpad ben, verandert de brede veldweg algauw in een smal beschut wandelpad tot aan Terstraten, een klein gehucht van oude hoeves.

Het Pieterpad trekt opnieuw de mooie golvende velden in. De regen houdt even op en ik loop in een mooie opklaring. Volgens de kaart loop ik langs een steengroeve, maar daar is weinig van te zien. Na een holle weg kruist het pad de drukke A76 en een spoorlijn. Ik droog even mijn voeten en sokken op een bank naast het bospad nabij de kasteelhoeve Terborgh. Via een mooi stijgende pad bereik ik het dopje Puth.

Bij het volgende dorpje (Windraak) is het echter gedaan met de opklaring en krijg weer een felle bui voorgeschoteld. Je kan in dit dorpje geneeskrachtig water krijgen tegen platvoeten, stuipen, bedwateren, schurft en zo meer, maar het weer beïnvloeden is er echter niet bij.

En de boer ploegde nog steeds voort.

Na de pick-nick daal ik af richting Sittard via de Kollenberg en de kapel van de heilige Rosa, de stadspatrones van Sittard. Ik wordt stilaan een krak in het nemen van foto's vanonder mijn paraplu.

Niet veel verder ligt het centrum van Sittard. Op het marktplein log ik een webcamgeocache. Doordat ik hiervoor even sta te friemelen met mijn GSM komt een vriendelijke Nederlander al vragen of ik de weg kwijt ben. Ik slenter wat rond en volg dan verder de streepjes door de winkelstraat om uiteindelijk af te slaan sla naar een supermarkt. Op een bankje in de hoofdstraat eet ik een vier uurtje. Het is nog wel een eindje tot aan de camping dus tijd om Sittard achter me te laten.

Via de Geleenbeek en de Roode beek verlaat ik de stad. Het pad loopt nu pal op de Nederlands-Duitse grens. Wanneer ik in Isenbruch de straat wil oversteken richting een veldweg, wordt ik aangesproken door een meisje in een roze tenue. Blijkbaar is er een kudde koeien op weg, waaronder ook een stier die al eens agressief kan zijn. Ik volg het advies en blijf even wachten. Een tijdje later steekt inderdaad een kudde koeien de weg over tussen draden. Als laatste rijdt de jeep van de boer de weg over en krijg ik groen licht om mijn tocht verder te zetten.

Het Pieterpad trekt nu door een eerst agrarisch- nu natuurgebied. Ik spot een ree. Hevige darmkrampen ontmenen me even het wandelplezier net voor ik de grens terug oversteek. Gelukkig is camping Hommelhof niet ver meer. Ik kies snel een vrije plek uit naast een ander klein tentje op deze kleinschalige camping, gooi mijn spullen neer en vind dan verlichting op het sanitair (ok, too much information, ik weet het). In de regenschaduw van een bomenrij zet ik mijn tentje op en na het eten en douchen kruip ik snel onder de wol.

Etappe 1: van St. Pietersberg naar Schimmert (23,3 km) [LAW 9]

Als afscheidscadeau van mijn collega's bij Borealis in Beringen kreeg ik een wandelgids van het Pieterpad. Pieter op het Pieterpad dus. Om allerlei redenen werk ik nu bij Borealis in Kallo. Geen van deze redenen heeft met het werk te maken want ik heb altijd heel graag gewerkt in Beringen en had er toffe collega's. Soit, ik was erg blij met dit cadeau dus nam ik een weekje verlof in juli om mijn eerste passen te zetten op het Pieterpad. 

Ik neem de trein vanuit Antwerpen via Luik tot in Maastricht en wandel vanaf het station naar de St. Pietersberg. Wat voor de meeste Pieterpadwandelaars het eindpunt is, is voor mij het beginpunt. Ik vind het leuker om van Zuid naar Noord te wandelen omdat je dan meestal de zon in je rug hebt (en dus een mooier zicht op het landschap) en ook omdat ik vanaf vrij bekend terrein (Krijtlandpad) naar het voor mij onbekende verre Friesland wandel.  De wandelgids is overigens in twee richtingen beschreven. Aan de groeve is een nieuwe uitzichtplatform en wandelpad door de groeve. Na de proloog vanuit Maastricht is dit punt de officiële start van mijn Pieterpadavontuur.

De eerste regenwolken komen al aandrijven van boven de ENCI fabriek. De weersvoorspellingen waren slecht en ik heb voor de eerste maal een paraplu mee op trekking. Ik twijfelde nog of dit geen onnodig gezeul zou worden, maar ik kon hem vastmaken aan m'n rugzak en ik heb hem toch vaak gebruikt op deze regenachtige trekking.

Ik wandel terug over de St. Pietersberg en langs het fort. Mooi uitzicht, het eindpunt van een lange tocht waardig.

Ik daal af, ga Maastricht binnen via de oude stadsomwalling en steek de maas over via de oude St. Servaasbrug. Eens terug voorbij het station volgt even een saai stuk in de buitenwijken van Maastricht, maar dan trekt het landschap op en wandel ik het golvende Krijtland binnen. Ik pick-nick op een bank terwijl de luchten steeds dreigender worden.

Een hevig onweer barst los. Ook de mergelandschapen troepen dicht bij elkaar en zoeken beschutting. Ik wandel eerst nog verder een bos in, maar de donder is zo dichtbij en indrukwekkend luid en de regen zo hevig dat ik even schuil in een grot. Na een dik kwartier is de donder iets verder af en wandel ik verder. Het blijft echter gieten en mijn pad verandert in een wilde modderrivier! Keien worden gewoon meegesleurd. Dit heb ik nog niet vaak gezien.

Geen doorkomen aan! Ik wacht even op een droog stukje op de berm. Eens het water wat minder hevig stroomt stap ik door. Desondanks krijg ik natte voeten. Eens uit het bos merk ik bovendien dat ik in het tumult van het onweer een afslag heb gemist en op het foute pad zit. Dan toch maar op m'n stappen terugkeren over de modderige weg en eens terug op het juiste spoor vraag ik me af hoe ik deze afslag heb kunnen missen. Ik kruis het Krijtlandpad aan het mooie wandelpad naast het riviertje de Geul. Ook tijdens m'n tocht over het Krijtlandpad wandelde ik hier in de regen, maar het blijft een mooi pad. Misschien dat hier nog een derde keer passeer bij droog weer?

De regenbuien trekken langzaam weg en vanaf 18:00 wordt het eindelijk droog. Eens Valkenburg voorbij verandert het landschap in golvende velden.

De reus van Schimmert (=watertoren) in de verte en de lokale paashaas heten me welkom in Schimmert.

Na enkele open veldwegen bereik ik de kamping. De zon komt er zelfs door.

Voor €11,50 mag ik hier mijn tentje plaatsen. Weinig op te merken op deze kamping. Enkel wat luide Nederlanders terwijl ik al vroeg onder de wol kruip.