Etappe 15: van Vielsalm naar Ouren (35,8 km) [GR 5]

Een lang weekend en ik moet er even tussenuit, de perfecte motivatie voor een vierdaags trektocht over de GR 5. Wegens de drukte van de voorbije dagen was de voorbereiding niet perfect. Wanneer ik 's ochtends om 05:14 op sta, schieten me nog zeker drie dingen te binnen die ik de avond tevoren ben vergeten in te pakken. Dat is geen goed teken. Ik neem in zeven haasten de auto richting het station van Leuven om halverwege te merken dat ik nog iets essentieels ben vergeten … mijn wandelschoenen! Rechtsomkeer dan maar om nog snel m'n botinnen op te pikken. Met de moed der wanhoop spoed ik me terug richting station. Als ik deze trein mis, kan ik twee uur wachten. Ik parkeer in één zwaai de auto, wissel van schoenen, en probeer in de mate van het mogelijke te lopen met m'n trekkingrugzak op. Ik zie dat de trein van 06:28 naar Luik er nog staat en net op de moment dat ik met één voet in de trein sta, gaat het vertreksignaal. Zo nipt heb ik nog nooit een trein gehaald. Oef!

Na een overstap in Luik kom ik rond kwart voor negen aan in Vielsalm. Ik zit wat te prullen met de riempjes van m'n rugzak wanneer ik Wouter tegenkom. Een sympathieke Nederlander en, zoals ik later zal te weten komen, een ervaren trekker met onder meer de Camino naar Compostella en de GR20 op zijn palmares. Wouter is ook een GR5-stapper en we besluiten voor deze dag samen op weg te gaan.

De GR verlaat Vielsalm via een stijgende asfaltweg en trekt dan enkele mooie veld- en boswegen in tot het dorpje Commanster. We steken onderweg de Ruisseau des Fagnes over (met dank aan Wouter voor deze foto en de mooie compositie).

Ondertussen leer ik bij over fotografie (misschien binnenkort toch maar eens in RAW gaan fotograferen in plaats van JPEG), over geschikte plekjes voor wildkamperen en dat ik wel eens wat minder water mag meeslepen dan 6 liter :).

Bij het verlaten van Commanster zie je rechts een grappig weerstation aan een betonnen paal. Zeker  eens checken als je daar voorbij wandelt. Via enkele asfaltwegen gaan we richting Braunlauf (je hoort het, we zitten in de Duitstalige oostkantons) waar we even pauze houden om te eten. We gaan algauw verder en de GR blijft asfaltwegen volgen.

In de buurt van Schirm verkennen we een leegstaand gedeelte van een boerderij (foto: binnenkant silo).

Blijkbaar worden leegstaande of ongebruikte gebouwen in Nederland meestal snel afgebroken, maar in België laten we die op zijn minst eerst even verkommeren. Na Schirm trekt de GR richting Burg-Reuland doorheen het weidenlandschap waar we ons nu al enkele uren in bevinden. 

De zon schijnt tussen de wolken door en de vlinders zijn weer aanwezig. Ik kan weer een nieuwe soort aan m'n 'verzameling' toevoegen: een Argusvlinder.

Ondertussen vraag ik me al heel de tijd af wanneer en waar nu eindelijk het (mooie?) kasteel van Burg-Reuland gaat verschijnen. Ik hou immers wel van een echte middeleeuwse burcht. Bij de eerste huizen van Burg-Reuland is nog steeds geen kasteel te zien. Bij een kapel zet ik me even neer, ik sukkel vandaag met de riempjes van m'n rugzak die niet goed afgesteld zijn (te veel trek aan m'n schouders). Een 100-tal meter verder zie ik dan toch de muren van het kasteel. Terwijl ik de burcht verken, gaat Wouter op zoek naar de bakker. De ruïne van het kasteel is niet zo groot, maar je kan wel de toren in. Via een wenteltrap kom je dan uiteindelijk op de top en heb je een mooi zicht op het lager gelegen dorpscentrum van Burg-Reuland. De GR daalt af langs de burcht en beneden kom ik Wouter terug tegen. Via een stevige klim verlaten we het dorp. 

Waar de GR 5 het valleitje van de Federbach verlaat, begint de lengte van de tocht (inmiddels al meer dan 30 km) en de zware rugzak door te wegen en vraag ik om een pauze. Na even te rusten vind ik gelukkig vlot mijn tweede adem. Het GR pad stijgt weer even tot een kruispunt vlak tegen de grens met Luxemburg. Een boer oogst vlakbij zijn graan.

De GR gaat nu door het bos en af en toe een veld, in bijna rechte lijn naar Ouren, de eindbestemming van vandaag. Zo komen we snel dichterbij.

Na een eerste zicht op de Our, dalen we af in de buurt van een rots met de naam 'Rittersprung'. Beneden aan de baan staat een infobord met het verhaal achter deze naam. Kortweg komt het hier op neer (spoiler!). Een ridder werd hartstochtelijk verliefd op de knappe (uiteraard) vrouw van de ridder van Ouren (of de liefde wederzijds is wordt niet vermeld, ik denk dat dat in die tijd niet relevant was, toch jammer soms he deze moderne tijden, soit ik wijk af). Hij kon nog maar aan één ding denken en dat was die mooie vrouw te ontvoeren (en dan hopen op het Stockholm-syndroom zeker? 't Is een strategie zoals een andere he.). Nu bedacht die ridder een sluw plan. Hij zette nieuwe hoefijzers op zijn paard, maar in de omgekeerde richting. Als achtervolgers zijn spoor zouden vinden, dan zouden ze op die manier de foute richting opgaan (hehe). Zijn ontvoeringspoging werd echter ontdekt en samen z'n schone vluchtte hij op z'n paard. Zijn achtervolgers haalden hem in dankzij het geluid van de nieuwe hoefijzers op de rotsige ondergrond. Bovenop een klif langs de Our halen de achtervolgers hem in. In het nauw gedreven, geeft de ridder zijn paard de sporen en zo storten zijn paard, zijn geliefde en hij in het ravijn. Doordat het paard de val breekt (het arme die breekt wel zijn vier poten), overleven de ridder en zijn geliefde de val. De ridder beloofd uit dankbaarheid op deze plek een kapel te bouwen. Hij komt zijn belofte echter niet na en wordt getroffen door de bliksem (of wat had je gedacht). Wat er van die vrouw daarna gekomen is (Een ander ridder verleid? Met hangende pootjes terug naar haar ex?), dat wordt niet vermeld.

Vanaf het infobord is het nog maar een paar honderd meter naar Camping International, gerund door een Nederlander. Omstreeks half negen lopen we de kamping binnen. De overnachting kost €9. Ik zet m'n tentje op naast dat van Wouter vlak aan de Our.

Ik eet m'n op voorhand gemaakte koude pasta op (intussen verworden tot één harde blok) samen met wat pikante pestosaus, heerlijk! Wouter maakt gebruik van zijn gasvuurtje om wat pasta te koken samen met enkele groenten die je ook rauw kan eten voor moesten ze niet goed genoeg gebakken zijn (ik leer weer bij). Ik ga me binnenkort ook eens zo'n gasvuurtje aanschaffen, denk ik. Na het douchen en tandenpoetsen noteer ik in steno m'n bevindingen van vandaag op een papiertje en daarna kruip ik algauw in m'n nieuwe slaapzak om na deze lange wandeldag als een blok in slaap te vallen.