Er is mooi
weer voorspeld voor vandaag en ik neem een dagje vrijaf voor een iets langere tocht over
de GR 512. Lijn 395 vervoert me opnieuw naar Huldenberg en om 09:15 vang ik de
tocht aan. Het eerste stuk tot in het Zoniënwoud is gekend terrein dankzij de
streek-GR Dijleland. Waar de streek-GR afsplitst richting Tervuren volgt de GR
512 de ‘Koninklijke wandeling’, een breed grindpad, door het Kapucijnenbos en
het arboretum. Je wandelt hier niet alleen. Een groep oudere vrouwen oefenen
hun Nordic walking skills en een groep jonge moeders duwt een buggy over het
pad. Ik zeg ‘goeiemorgen’ tegen de voorbijgangers, zij zeggen ‘bonjour’. Bij een
poel de eerste verrassing van de dag: het barst er van de kikkers en de poel
bulkt van de kikkerdril!
De GR gaat
doorheen het arboretum en volgt vaak brede wegen of dreven. Ik had gehoopt op
wat meer smalle bospaadjes. Het Zoniënwoud wordt doorkruist door enkel drukke
wegen. Na het kruisen van de E411 en een gedeelte van de ring rond Brussel, volgt
een mooi bospad, de Eikenwandeling.
Na het
oversteken van de N257 en een spoorweg, volgt het laatste stuk door het zoniënwoud. Door
de hernieuwde stilte valt nu pas de luidheid van het geruis van de autosnelweg
op dat de laatste kilometers constant op de achtergrond aanwezig was. Het
geritsel tussen de bladeren onder de braamstruiken, dat ik al heel de dag hoor,
is het werk van muizen. Ik heb er enkele gezien, maar het zijn snelle beestjes. Little field mice living under the house, Never eating much, tough life for a mouse … is de
volgende uren niet uit m’n hoofd te krijgen. Niet veel verder, na de kruising met de GR 126,
staat een monument voor boswachters gesneuveld in WO I dat bestaat uit een
cirkel van 11 ‘menhirs’.
Nog een
tweetal kilometer en de doorsteek van het Zoniënwoud zit er op. Aan de rand van
het bos wordt ik meteen geconfronteerd met een drukke steenweg en een villawijk
met kasten van huizen waar ze in Brasschaat nog een puntje aan zouden kunnen
zuigen. Via een veldweg nabij het gehucht Holleken, gaat de GR het Kleetbos in.
Daar maak ik de tweede verrassing van de dag mee: een wilde vos rent
door het bos! De eerste keer dat ik een vos in het wild zie. Ik hoor opnieuw
geritsel en denk ‘nog een vos?’. Het is echter een zwarte hond die de vos
achterna zit. De hond loopt even een rondje en begint dan te snuffelen. Ik hoop
maar dat die vos het gehaald heeft. Ik krijg meer en meer een hartsgrondige
hekel aan honden. Gisteren op de GR 5 heb ik het nabij Grobbendonk weer aan de
stok gehad met een loslopende hond. En maar blaffen. Naar het schijnt bestaat
er een apparaatje om ze op afstand te houden. Dat ga ik mij toch eens
aanschaffen.
Na het
Kleetbos volgt weer een kort saai stukje villawijk, maar nabij het Dwersbos kasteel
(waar je weinig van te zien krijgt door de ommuring) volgt terug een mooier
stuk. De GR512 kruist hier de GR 12, wat trouwens de naam van de GR 512
verklaard: oorspronkelijk was het de verbinding tussen de GR 5 in Diest en de GR 12. Later
werd de route doorgetrokken tot in Geraardsbergen. Een weinig verder doemt het
indrukwekkende kasteel van Beersel op met zijn drie massieve torens.
Op het
laatste stuk naar Lot duikt de vermoeidheid op. Ik sla even verkeerd af naar de
GR 12 zodat ik op m’n stappen moet terugkomen. Tussen Beersel en Lot is er
daarenboven een routewijziging die niet gedocumenteerd is op de GR-website. Wat
de tekens aangeven klopt niet met het kaartje en routebeschrijving in de
topogids. Dan maar vertrouwen op de GR-tekens die gelukkig duidelijk zijn
aangebracht en zo bereik ik het station van Lot. Om het half uur heb je hier
een rechtstreekse trein naar Leuven, ik neem die van 18:05. Om iets voor zeven
kom ik terug in Leuven aan na een lange en interessante dagetappe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten