Streek-GR Mol om: Noord (28,1 km)

Op deze -als je de media mag geloven- meest deprimerende dag van het jaar, maak ik een opbeurende wandeling op een buitenbeentje van het het GR-netwerk:

 

 

Ik wilde op mijn verlofdag een GR wandeling maken, maar ik vond niet meteen een goede etappe op de GR12 (wat te lang) of de GR412 (laaghangende bewolking voorspeld en 2 grijze regenachtige etappes op rij in Luik is wel even voldoende). Aldus viel mijn oog op de Streek-GR Mol om waarvan geen topogids meer bestaat, maar die niet te ver rijden is en in 3 grote wandellussen volledig te behappen valt (met dank aan de inspiratie op Trekkings.be). Ik bestudeer het traject op de kaart van de GR-website en merk op dat deze Streek-GR intussen wel aan de Abdij van Postel passeert. Dat lijkt me een mooie startplaats en zo vertrek ik maandagochtend richting Mol. Parkeerplaats zat aan Postel en ik kan al snel op pad onder een waterige winterzon.

Ik wandel de noordelijke lus in tegenwijzerzin. De makkelijk te volgen markering leidt me langs een grote plas...

... met bijhorende vogelkijkhut.

Na een iets moerassiger stuk en een leuke brug, beland ik op de oever van het kanaal Dessel-Schoten. Het lijkt een klein kanaal, maar toch varen er veel boten. Op het stuk dat ik naast het kanaal wandel zie ik er drie.

Tot nu ben ik zo goed als niemand tegenkomen, maar langs het kanaal stoot ik toch op een andere wandelaar.

 

 

Vanop een fietsersbrug wacht ik op Patrick die langzaam vanuit de verte komt aanvaren. Zijn ruim is goed gevuld met grind.

Op deze plek verlaat de Streek-GR het kanaal en kiest voor enkele lange brede bos- en veldwegen.

Waar ik de verkorting moet nemen om terug richting Postel te wandelen, draai ik eerst in de foute richting af, maar ik merk gelukkig snel mijn fout op. Als je enkel op de tekens vertrouwt moet je toch goed opletten. De zon is intussen mooi doorgekomen. Op een lange veldweg kom ik voorbij een gedenkmonument voor een dubbele moord in 1930. Wat verder staat een technische opstelling van het Vito om ondergrondse bevingen te meten die een gevolg kunnen zijn van een nabijgelegen geothermische centrale. Aan het einde van de veldweg, markeert een steen het punt waar ooit zeven heerlijkheden aan elkaar grensden. Een goed plek voor een picknick. Ik trek verder en kom in een landschap met lange brede veldwegen en weidse akkers.

 

 

De bewolking neemt terug de bovenhand en de wind steekt op. Via een bospad steek ik de grens over naar Nederland. Met de strenge Corona-maatregels en grenscontroles is terug in België geraken geen sinecure.

Na het verschalken van de dodendraak en enkele zigzagbewegingen door het bos om eventuele achtervolgers af te schudden, gaat het het traject in een lang rechte lijn terug naar Postel. Bij een knik in de weg staat nog een interessant monument voor een in WO II neergestorte bommenwerper. Na goed doorstappen op de rechte wegen kom ik terug uit bij de Abdij van Postel. Ik vind niet meteen een goede hoek voor een mooie foto (mooiste deel van de abdij is niet toegankelijk voor nieuwsgierige zwervers zoals ik). Wat ik wel vind is mijn trouwe auto. Einde van een aangename wandeldag.