Het is al weer veel te lang geleden dat ik nog tijd heb vrij gemaakt om een dag te gaan wandelen en ik heb er nood aan. Ik interpreteer de weersvoorspellingen dan ook vrij optimistisch om tijdens de autoreis richting Solwaster te moeten merken dat het steeds grijzer wordt. Ik parkeer mijn auto 's ochtends in de gietende regen op een parking vlakbij het dorpscentrum voor een rondwandeling richting de Botrange en dan via de GR terug.
De route die op mijn wandelkaart van de hoge venen heb uitgestippeld, gaat via de Rocher de Bilisse, de (inimini) Cascade des Moûtons, het Monument Américain, het Croix des Fiancés, de kapel Fischbachen en het pad langs de Fagne Wallonne tot aan het uitzichtspunt vlakbij de Botrange. De regen is intussen gestopt, maar de graspaden (bv nabij het Monument Américain) hebben mijn broek kletsnat gemaakt tot onder mijn heupen. Aan een regenbroek en getten had ik in mijn optimisme niet gedacht. Het water is van mijn broek in mijn sokken en schoenen gelopen dus het wordt een wandeldag op natte voeten. Ik laat het mijn wandeldag niet vergallen.
Ik eet mijn boterham op en pik terug aan bij de GR naar het hoogste punt van België. Dankzij het trapje kan je tot 700 m. Ik wandel verder over een knuppelpad en groet een hagedis.
Het pad draait richting Mont Rigi en komt voorbij het bekende weerstation van het KMI. Ik voel me plots heel dicht bij mijn wetenschapsidool Frank Deboosere. De GR volgt verder het educatief pad door de Fagne de la Polleur. Ik ben hier al eens geweest, lang geleden bij een strenge winter. In mijn herinnering waren dit allemaal knuppelpaden, maar tegenwoordig gaat het voor een groot deel over grind. Aan de oversteek van het beekje Polleur start dan toch een avontuurlijk knuppelpad.
Hier en daar is het knuppelpad moeilijk begaanbaar of stuk. De balkjes voor de herstellingswerken liggen al klaar.
De GR volgt hier een prachtig pad boven het kabbelende beekje dat langzaam maar zeker transformeert in de wilde Hoëgne.
De GR verlaat het gezelschap van het water voor enkele diepe bossen. Ik kom voorbij enkele oude beuken aan de plaats Six Hêtres (ik tel er geen zes meer). Na nog wat meer bos, kom ik op een veldweg vlakbij Hockai die uitkomt bij de passerelle du Centenaire.
Echt een mooi pad met veel trappen en bruggen. De zon komt er intussen door zodat ik toch nog wat verbrand.
Het mooie pad eindigt op een parking. De GR 573 splitst hier. Jammer, want ik heb een bloedhekel aan knooppunten in een GR-wandeling waar een oneven aantal wegen toekomt. Als alle knooppunten een even aantal wegen hebben, dan kan je in eender welk punt vertrekken en via één doorgaande wandeling de GR-tocht afleggen zonder één weg opnieuw te hoeven wandelen. Als er twee zijn met een oneven aantal (zoals bij deze GR), dan kan dit ook nog op voorwaarde dat je op het ene oneven knooppunt vertrekt en eindigt op het andere (wat niet altijd praktisch is). Zijn er meer dan twee oneven knooppunten, dan is het onmogelijk om zonder stukken opnieuw te doen het netwerk af te wandelen. Padtekenaars, gelieve hiermee rekening te houden!
Soit, ik wandel verder. Normaal was het de bedoeling nog tot aan de Rocher de Bilisse te stappen, maar ik voel dat het wandelen met natte voeten zijn tol aan het eisen is dus pik ik iets vroeger af richting de auto. Handig dat er een bank op de parking staat. Mijn voeten zijn zoals verwacht helemaal wit en met diepe kloven. Goed verzorgen en intussen zijn ze al terug genezen. Nog een lange autorit naar huis na alweer een deugddoende wandeling op de hoge venen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten