Het werd stilaan tijd dat ik eens een
vervolg breidde aan deze GR. De laatste etappe dateerde immers al van
november vorig jaar. Rond half zeven tuf ik op m'n gemakje in
moeder's auto over de Antwerpse ring richting Berchem. Daar neem ik
de trein van 06:58 naar Gent-Sint-Pieters waar ik overstap op de
trein naar Ronse. Ik probeer me te concentreren op het landschap dat
buiten voorbij flitst. Vlakbij zit immers een man met een cliché
Amerikaanse dansfilm op z'n laptop en zodra ik de beelden zie en het
geluid hoor verander ik instantaan in een misantroop.
Om tien voor negen stap ik het perron
van Ronse op. Omdat ik vind dat het GR-traject Ronse een beetje
onrecht aandoet, maak ik eerst nog een omweg door het centrum en
langs het Museum voor textiel a.k.a. Must.
Wat me opvalt is dat ook op deze tocht
de vlinders weer massaal aanwezig zijn. Ik leer weer enkele
vlindernamen bij. Kan je op basis van de foto de naam van de volgende
raden?
Inderdaad, dat heb je goed gezien: een
Distelvlinder. De GR volgt nu een tijdje kronkelende asfaltwegen
richting de Knokteberg. Hopelijk wordt het geen asfaltwandeling
vandaag, het is immers nu al heet.
Bij de stijgende weg naar de Knokteberg
krijg je een eerste mooi uitzicht op de streek. Waar de voorbije
kilometers het nog muisstil en rustig was wordt het stilaan druk
richting de Kluisberg: wielertoeristen, groepjes joggers,
mountainbikers, een reeks deux-chevauxtjes en een grote chirogroep
met megafoon. Ondertussen wandel je hier pal op de taalgrens. De GR
123 Tour du Hainaut Occidental komt zich dan ook even bij de GR 5A
vervoegen. In het bos op de Kluisberg voeg ik nog een nieuwe vlinder
aan m'n verzameling toe, een Landkaartje in zijn zomerkleed.
Na de wandelboom op de Kluisberg (nog
155 km tot De Panne) daalt de GR stilaan terug af. Waar de bomen het
zicht niet meer verhinderen, maak ik tijd voor wat sluikreclame.
Beneden zet de GR koers naar de Schelde
via de bedding van een voormalige spoorweg die Kortrijk met Ronse
verbond (lijn 83). Bij een brugje klimt de GR uit de sleuf van de
oude spoorweg. Ik zie de scheldebrug bij Avelgem uit bekende boek 'De
teleurgang van de Waterhoek' van Stijn Streuvels. Het is niet meer de
oorspronkelijke brug, daar hebben beide wereldoorlogen goed voor
gezorgd, noch de brug uit de verfilming “Mira”, die staat in
Hamme. Het is echter wel een op-en-top Belgische brug: een
Vierendeelbrug genaamd naar de Leuvense ingenieur en professor Arthur
Vierendeel. Na een testopstelling in Tervuren, werd de eerste
functionele Vierendeelbrug gebouwd in 1904 in … Avelgem! Wat de
Vierendeelbrug onderscheid van andere bruggen uit die tijd is de
afwezigheid van diagonalen. Arthur Vierendeel vond daarom zijn
ontwerp esthetischer dan andere bruggen. De toenmalige bruggen waren
typisch opgebouwd uit een vakwerk van driehoeken zoals het frame van
je fiets of zoals bij een hoogspanningspyloon. Een Vierendeelbrug
bestaat uit vierkante elementen die via massieve verbindingen aan
elkaar verbonden zijn omdat deze verbindingen meer krachten moeten
kunnen opvangen dan de conventionele vakwerken van die tijd. Buiten
België (en Congo) heeft de Vierendeelbrug weinig succes gehad,
daarom dat dit een op-en-top Belgische brug is. De tweede
wereldoorlog heeft een groot aantal Vierendeelbruggen vernield, maar
je vind ze in België vaak nog als spoorwegbrug.
Na de brug volgt de GR een tijd het
werkelijk bloedhete jaagpad langs de schelde. Een stoet
deux-chevauxtjes en een lange karavaan motorijders had ik al gezien
vandaag, maar wat nu... een groep ligfietsers. Hoe cool is dat! En
snel dat die gaan, ik ben maar net op tijd met m'n fototoestel.
De GR verlaat de Schelde om opnieuw de
oude spoorwegbedding van lijn 83 te volgen. Vlakbij het Milleniumbos
eet ik op een bank m'n boterhammen op, het is immers al half twee
voorbij. De GR blijft nu voor lange tijd het traject van de
voormalige spoorlijn volgen. Ik vind oude spoorlijnen altijd
interessant, al wordt ik na anderhalf uur het liedje in m'n hoofd
“Look at me I'm a train on a track, I'm train, I'm train, I'm a
tchoeke train, yeaaah” (een mengeling van deze versie en deze versie) ook wel beu :)
Ondertussen merk ik dat de lokale taal
danig begint te veranderen. Ik versta niet goed meer wat sommige
mensen zeggen. Het lijkt voor mijn ongeoefende oren sterk op het taaltje van Flip Kowlier. In de berm weer een nieuwe vlinder, een
Oranje Luzernevlinder (zie die tong!).
Het laatste stukje van lijn 83 is de
moeite waard, met zowaar een stukje knuppelpad. De volgende waterloop
die moet gekruist worden is het kanaal Kortrijk-Bossuit. Eerst het
nieuwe verbrede kanaal en daarna het oude via de Sint-Pietersbrug.
De mensen die je ziet op de brug zijn
schildpadden aan het tellen. Het stikte er immers van. Op het eerste
zicht zag ik er al zeven liggen zonnen op de bladeren van de
waterplanten. Blijkbaar heb je die schandalige situatie dus niet
enkel rond de forten van Antwerpen.
De GR vervolgt zijn weg op een
heuvelkam. Onderweg zie ik de Ter Klare molen, maar ik raak niet in
de buurt voor een foto want het ligt op het terrein van een bedrijf
dat gasflessen verkoopt. Om 17:12 kom ik aan op de Doornikse
steenweg. M'n bushalte ligt nog anderhalve kilometer verder. De bus
vertrekt om 17:26. Ik heb dus de keuze: wandelen, rustig iets gaan
drinken en een uur later de bus nemen of alles in de rugzak doen en
het op een lopen zetten. Ik kies voor het laatste (wat doe ik mezelf
toch weer aan) en ik raak net op tijd, maar kletsnat van het zweet,
aan de bushalte. Eindelijk hebben de looptrainingen die ik startte in
januari gerendeerd. Buslijn 16 brengt me tegen 17:40 naar het station
van Kortrijk waar mijn rechtstreekse trein naar Antwerpen-Berchem al
klaarstaat. Na een vermoeiende treinreis dankzij een verwend kind
komende van Plopsaland in het zitje vlak voor mij, spring ik terug in
de auto om op de rustgevende muziek van Radio Nostalgie naar Leuven
te cruisen. Opnieuw een geslaagde wandeldag op een Vlaams traject dat
niet gaat vervelen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten