Etappe 3: van Bierbeek naar Huldenberg (25,4 km) [GR 512]

Patroonsfeest van de KU Leuven vandaag en dus heb ik een dagje verlof. Bijkomend voordeel: op een weekdag rijden er veel meer bussen. Lijn 6 richting Hoegaarden zet me om 09:07 af aan de halte Kwakkelheide waar ik zondag nog vergeefs op een bus wachtte. De drukte onderweg en daardoor eventuele vertraging moet je er op een weekdag wel bijnemen. Volgens de routeplanner van de Lijn had ik om 08:49 al kunnen aankomen.

Het weer vandaag is koud: maxima tot -4°C in het centrum van het land. Volgens de website van het KMI die ik de avond ervoor checkte, zou de gevoelstemperatuur echter rond de -15°C liggen door een ijskoude NO-wind. Met een goede jas, muts en handschoenen zou dat wel geen probleem zijn, dacht ik. Feit is dat het lang geleden was dat ik het nog zó koud heb gehad. M’n jas was wel goed en door de beweging bleven benen en voeten op temperatuur, maar de wind sneed dwars door m’n handschoenen heen en bevroor m’n kin. Telkens ik in de topogids wilde bladeren of foto’s wilde nemen, moesten de handschoenen uit, waarna ik m’n vingers niet meer opgewarmd kreeg. Bij het maken van foto’s vroren m’n vingers bijna vast aan het toestel. Verkleumde vingers verliezen snel hun kracht en het werd zeer moeilijk om een broekknop open en dicht te doen (dat is wel eens nodig als je begrijpt wat ik bedoel) of de dop van m’n fles water open te draaien. Veel foto’s heb ik na de eerste pogingen dus niet meer gemaakt. Je kan altijd terecht op de uitstekende blog van Lumaj voor meer foto’s van deze en andere etappes. Anderzijds was het wel een heel speciale ervaring om een met een dun laagje sneeuw bedekt, uitgebreid en vaak doodstil bos door te wandelen.

Niet ver van het startpunt van vandaag ligt het Bordegemhof als bewijs dat we voor het Meerdaalwoud een klein stukje Haspengouw aandoen met de karakteristieke vierkantshoeves. 

Na een passage langs het Schaveienhof bereikt de route de rand van het meerdaalwoud. De volgende 12,3 km lopen onafgebroken door bos. Ik hoop reeën te zien. Vorige zomer heb ik er nog gezien in de buurt van deze schuilhut op het hoogste punt van het Meerdaalwoud (108 m).

Het leuke aan dit woud is dat het op en neer gaat met soms door beekjes diep ingesleten dalen. De weg is zelden vlak.

 

Het is stil in het bos en in combinatie met het laagje sneeuw en de koude krijg ik voor het eerst in deze totnogtoe flauwe winter een echt winters gevoel. De stilte wordt af en toe onderbroken door voornamelijk koolmeesjes en groepen vinken. Op één plaats zijn de bosbeheerders druk in de weer met het omzagen van enkele bomen en het slepen van de stammen naar de rand van de weg.

Voordeel van het heuvelachtig terrein is dat het geluid van de machines snel weer verdwenen is. Dichtbij de taalgrens staat een infobord. Ik ben nog steeds geen ree tegengekomen en nu weet ik waarom: tussen 15 januari en 15 maart wordt er gejaagd op de reeën, ‘afschot met de kogel’ volgens het bord. Je zou dus maar dom zijn als ree om je nu aan een mens te laten zien. Als je aan dit infobord naar het zuiden gaat, kom je aan de rand van het woud met dikke oude boom waar je kan picknicken pal op de taalgrens. Ik ga verder want ik wil ergens picknicken waar ik beschut ben tegen de ijskoude wind. Wanneer ik uiteindelijk Sint-Joris-Weert bereik, verdwijnt stilaan het laagje sneeuw en een holle weg leidt me na 12 km stilte en eenzaamheid terug de bewoonde wereld in.

 

Even denk ik nog een lijk te zien liggen, maar bij nadere inspectie blijkt het een overblijfsel te zijn van Halloween ofzo.

In Sint-Joris-Weert steek ik de sporen over en kom even later in het natuurgebied de Doode Bemde, Bemde van beemd of broek (moeras) en dood omdat dit gebied niet rendabel was voor de landbouw. Vanaf het brugje over de Dijle valt de GR 512 samen met de streek-GR Dijleland (of beter andersom). Dit stuk heb ik een maand geleden nog afgestapt, maar in de omgekeerde richting. Waar ik toen nog zo gesukkeld heb in de modder is een groot voordeel van vrieskou meteen duidelijk: geen zompige modder! Ik verorber m’n boterhammen in een vogelkijkhut (‘De Roerdomp’) . Er ligt al een laagje ijs op de plassen. Via de het margrijsbos en een lang pad naast het riviertje de Ijse kom ik aan in Huldenberg. Aan het dorpsplein is er een halte waar Lijn 395 me in een dikke 30 minuten weer in Leuven afzet. Einde van een etappe die ik niet snel zal vergeten.