In het donker parkeer ik mijn auto aan het station van Angleur net buiten Luik. Het is mistig, winderig en fris op het perron bij het begin van wat één van de laatste mooie herfstdagen van dit jaar beloofd te worden. In Pepinster stap ik van de trein en vind algauw de correct wit-rode streepjes richting Eupen. Mist, bos en, vooral, stilte, net wat ik nodig had. Ik volg een breed bospad. De nevel beperkt het uitzicht. Na een 3-tal kilometer breekt de zon voor het eerst door de ochtendmist.
De GR verlaat het bos, steekt de E42 over en trekt onder Verviers door. Hoewel de padmakers hun best hebben gedaan, vind ik het tot aan Sècheval toch maar een saaier stuk. Gelukkig volgt daarna tot in de buurt van Eupen één van de mooiste stukken die ik dit jaar gewandeld heb. Na een lichte klim verandert asfalt weer in bosweg. Ik doorkruis het bos op de rand van en in een holle weg tot aan enkele weides. De zon schijnt intussen vollop.
Niet veel verder trekt de GR opnieuw het bos in. Aan een kruispunt eet ik m'n boterhammen. Vlakbij herdenkt een oud kruis uit 1753 een jonge man, Nicolas Bohet die hier in februari van dat jaar dood teruggevonden werd. Spooky.
De GR bocht in 90° richting Limbourg. Ik verlies bijna mijn evenwicht bij de afdaling om een klein beekje over te steken. Na het bos gaat het via enkele draaihekjes recht door de wei tot aan Hèvremont. Op een rotsig pad win ik terug wat hoogte en ik krijg een mooie zicht op de streek achter mij, inclusief het viaduct dat gebouwd werd om water vanaf het stuwmeer van Gileppe tot aan de wolindustrie van Verviers te brengen.
Ik stap verder tot in de buurt van Limbourg. Bij nader inzien had ik hier beter een kleine omweg gemaakt om het centrum van dit historische dorpje beter te bekijken, maar ik daal af richting Goé en krijg als troostprijs een mooi zicht op het kerkje van Limbourg.
De zon blijft maar schijnen op deze prachtige herfstdag.
Van hier tot Eupen trekt de GR regelmatig via draaipoortjes dwars door de velden. Wat een heerlijk vrij gevoel!
Veld na veld wordt doorgestoken en uiteindelijk kom ik aan in het mij weinig bekende Eupen. Ik noteer alvast de groen-gemarkeerde "Le chemin des echaliers" als lokale wandeling waarvoor ik ooit eens moet terugkomen.
Ik haak af van de GR, de hoge venen zijn voor later, en ben nog net op tijd voor de trein die me na overstap in Luik terug afzet in Angleur. Einde van een prachtige wandeling op een prachtige herfstdag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten