Etappe 12: van Visé naar Ayeneux (22,5 km) [GR 5]

Gepakt en gezakt voor twee dagen word ik door m'n broer gedropt aan het station Antwerpen-Berchem, waar ik om 06:23 de trein richting Visé neem. Na tussenstops in Brussel-Noord en Luik-Guillemines, kom ik om 08:30 aan in Visé. Frank Deboosere heeft mooi weer beloofd en de temperatuur is al ok, maar er hangt nog een grijze ochtendschemer. Na een stukje Maas verlaat de GR de oevers via de kerk van Visé.

Nabij Dalhem stapt er plots een jonge vrouw uit een auto en vraagt me de weg naar het kasteel van Dalhem. Ik hoor meteen het Vlaamse accent, maar ik kan hen ook niet verder helpen. Gelukkig komt er net een postbode aan. Ik snap niet waarom iedereen steeds aan mij de weg vraagt, dat was na enkel franstalige oma's op de trein al de tweede keer van deze prille dag. Wat verder spot ik vanuit de natte velden het kasteel van Dalhem.

Jammer van de grijze schemer die op foto eens zo hard opvalt. Dalhem zelf is een mooi dorpje. Ik verlaat het via de bedding van een oude buurtspoorlijn. Er is nog een tunneltje uit 1904 onderweg, maar dat is door hekken hermetische afgesloten. Waar de GR de vroegere spoorbedding verlaat heb je een mooi zicht op Dalhem. Via enkele smalle doorgangen, waarvoor ik m'n rugzak telkens moet uitdoen, laveert de route tussen velden en boerderijen. In Saint-Remy is net een begrafenis aan de gang. Misschien wel van een lokaal bekend persoon want er staan heel wat mensen op het pleintje voor de kerk via boxen de begrafenis mee te volgen. Na enkele asfaltstroken daal ik via een avontuurlijk pad af in de vallei van de Julienne. De GR volgt die beekje nu voor lange tijd tot aan de E40.

Wanneer ik het bos verlaat is de zon door het ochtendgrijs gebroken. Net na de E40 splitst de GR 57 af. Wat een vreemde plek om een GR te laten starten. Na een lawaaierig stukje langs de autoweg, een hoge talud (ook resten van een oude buurtspoorlijn?) en wat asfalt, kiest de GR voor een stijgende holle weg waar een beekje doorstroomt. Dammetje bouwen en daarna weer afbreken met een vloedgolf als gevolg, ik kan me daar nog steeds mee amuseren. Wat verder krijgt de GR 5 ook het gezelschap van de GR 412. Ik wandel nu op drie GR's tegelijk.

De route gaat een tijdje door de velden terwijl de indrukwekkende terril van Retinne, met 96 m de hoogste van Wallonië, het landschap domineert.

Waar de GR 5 de RAVeL op de oude spoorweg 38 verlaat, volg ik nog even de GR 412 om even later al m'n gezond verstand te laten varen.

De losse ondergrond maakt het laatste stukje tot de top erg gevaarlijk, want als je wegschuift heb je nergens houvast meer en ga je er niet zonder kleerscheuren vanaf komen. Ik ga dit dan ook niemand aanraden. Bovendien is het verboden terrein blijkbaar sinds 2002, ook al ligt er een geocache. Het uitzicht boven is echter fe-no-me-naal. (klik op de foto voor een betere weergave)

Nog een foto achterom kijkend bij de afdaling langs de minst steile kant.

Terug beneden sluit ik weer aan op de GR 5 die me, wederom via te smalle doorgangen, door de velden leidt richting het domein van Wégimont. Een overnachting op de kamping bij het domein kost me slechts €7 (vergelijk dat maar eens met wat ik op het Krijtlandpad heb betaald) en toegang tot het openluchtzwembad inbegrepen. Om 16:30 sla ik m'n tent op onder de belangstelling van twee plaatselijke meisjes. Ik krijg complimenten van de oudste (7 jaar schat ik) dat ik een heel mooie tent heb. Ik leg hen uit in m'n beste frans dat ik een wandelaar ben. De oudste vraagt me waar ik naar toe wandel en hoe ver dat is. Naar Spa, zeg ik, dat is 33 km. Meteen komt de jongste (+- 5 jaar) die tot dan stil was gevat uit de hoek met “En voiture c'est rien!”. Om niet veel later trots op te scheppen dat zij al een keer 7 km heeft gewandeld op één dag. Hoe weinig dat wel niet is voor een auto heb ik maar in het midden gelaten.

Ik neem nog een verfrissende duik ik in het zwembad en ga daarna douchen, eten en afwassen. Als avondwandeling verken ik het park en het kasteel om daarna nog voor de zon goed en wel onder is om 21:00 al in de slaapzak te kruipen na een perfecte wandeldag.