Etappe 17: van Obereisenbach naar Vianden (22,3 km) [GR 5]

Opnieuw qua afstand niet meteen de langste tocht, maar qua hoogtemeters was dit de koningine-etappe van deze vierdaagse en dus met een trekkingrugzak toch niet te onderschatten. Om 7:45 verlaat ik de camping. De GR slaat een steile stijgende weg in die overgroeid is met bramen. Niet leuk! Ik kom er vanaf met enkele schrammen. De rest van de stijging gaat via een asfaltweg tot aan het dorpje Walhausen. Onderweg over een graanveld krijg ik een eerste volledig zicht op de Our-vallei.

De GR draait linksaf bij de eerste huizen van Walhausen en daalt terug af tot aan de Our via een asfaltweg die algauw overgaat in een grindweg en enkele leuke smalle wandelpaadjes. Tussen de bomen door krijg ik een zicht op Gemünd voorgeschoteld.

Beneden volgt de GR de N10 voor een paar honderd meter om dan opnieuw de valleiwand op te klimmen. Aan een bank met (opnieuw) een mooi uitzicht hou ik even pauze.

Opnieuw daal ik af tot aan de N10. Ik maak even een zijsprongetje omdat er een bevoorradingsplek vermeld staat in de topogids, maar ik zie enkel een camping én een nieuwe soort vlinder.

Het is een Spaanse Vlag. De foto is wat onscherp maar ik kreeg slechts één kans alvorens hij verdween door het hek van een bouwwerf. Na opnieuw een steile beklimming en afdeling sta ik voor de derde keer vandaag terug aan de oevers van de Our in Stolzemburg. Veel motorrijders en antieke brommers op de N10 op deze mooie zomerdag. Ik passeer het kerkje met de vrijstaande oude toren en ga opnieuw een stijgende weg in. Aan een bank hou ik rust bij wat voor mij tot hiertoe het mooiste uitzichtpunt is op de GR 5.

Ik ben nu in de buurt van de pompcentrale van Vianden. Volgens de topogids kan je deze bezoeken, maar er staat niet waar of wanneer. Een SMS naar m'n broer brengt raad. Ik plot de aangekregen coördinaten op het kaartje van m'n GSM en verlaat het GR pad om opnieuw af te dalen. Onderweg zie ik twee reeën. Voor de ingang van de bezoekersgalerij zie ik al een Francis-turbine staan. Ik heb vroeger nog geleerd over zo'n ding. De galerij zelf is een lange betonnen tunnel. Ik beeld me een muziekje van Kraftwerk in en kom nu al in hogere sferen. Aan het einde is er een trap naar links en dan … wauw!!!

Je kan de gigantische turbine's, eletrische generatoren/motoren en pompen zien staan in een lange ondergrondse tunnel en aan de andere kant kijk je recht in de controlekamer!! Op dit moment zijn waarschijnlijk de turbines aan het draaien en staan de pompen stil. Het principe van een pompcentrale is eenvoudig. 's Nachts, wanneer de vraag naar elektriciteit laag is, nemen de pompen stroom af van het net en pompen water op naar de hoger gelegen wachtbekkens. Wanneer overdag de vraag naar elektriciteit groot is, laat men het water terug naar beneden stromen over een turbine. Deze turbine drijft de elektrische motor van de pomp aan die nu werkt als elektrische generator (eigenlijk zijn een dynamo en een elektrische motor immers basically hetzelfde) en zo krijg je terug elektriciteit. Een nuloperatie dus? Een pompcentrale genereert inderdaad geen elektriciteit. Zelfs integendeel, ze neemt energie op want door bijvoorbeeld de wrijvingsverliezen van het stromende water verlies je een deel van de elektrische energie die je oorspronkelijk nodig had om het water op te pompen. Waarom is een pompcentrale dan nuttig? Op elk moment moet de energiestroom die op het elektriciteitsnet wordt gezet gelijk zijn aan de energiestroom die door verbruikers wordt afgenomen. Pompcentrales dienen om schommelingen in zowel generatie als verbruik op te vangen. Nucleaire centrales bijvoorbeeld kan je moeilijk snel aan en uit zetten en zo het gegenereerde vermogen regelen. Zij werken best bij een min of meer constante belasting. Als je dan pieken in het verbruik wil opvangen, bijvoorbeeld in de vooravond wanneer iedereen thuis komt en begint te koken, heb je andere flexibelere centrales nodig. Ook aan de generatiekant heb je schommelingen. Vooral hernieuwbare energiebronnen zoals windturbines en zonnepanelen hebben hier erg last van aangezien ze de grillen van moeder natuur volgen. Als het windstil is en bewolkt op een koude winterdag kan een pompcentrale bijspringen om aan de vraag naar elektriciteit te voldoen.

Na het bezoek aan de pompcentrale weet ik het al, deze dag kan niet meer stuk! Ik sluit terug aan bij de GR en ga na een stukje asfalt het bos in. Het pad daalt even af om na een onduidelijk gemarkeerde kruising terug fel te stijgen tot op de Mont Saint-Nicolas. Ik sta nu op de top van de valleiwand en zie de schaduwen van de wolken over het landschap glijden.

Achter mij ligt de dijk van de wachtbekkens van de pompcentrale. Er is een uitkijktoren. Ach die 101 trappen kunnen er nog wel bij. De GR volgt even de baan langs de wachtbekkens om daarna -u raadt het al- opnieuw af te dalen. Ik hou even halt aan de point de vue Victor Hugo. De bekende Franse schrijver heeft eerst als toerist, later als banneling veel tijd doorgebracht in Vianden. Victor, ik weet dat jij als liefhebber van uitmuntende literatuur telkens een vreugdesprongetje maakt in de hemel wanneer er een nieuw bericht is op m'n blog. Kan je een keer je tuinhulpje naar je belvédère in Vianden sturen om wat te snoeien? Het uitzicht is immers niet meer wat het geweest is. Dank u.

Het pad gaat opnieuw bergop en komt aan een zeer mooi gelegen kapel. Na opnieuw een kuitenbijter kom ik aan een schuilhut met een wijds uitzicht.

De Our is hier breed wegens de stuwdam van Vianden. Het pad blijft een tijdje vlak tot plots een stoeltjeslift opduikt. Beneden ligt Vianden en vlakbij het prachtige bijhorende kasteel.

Ik heb, denk ik, al vaak zitten zagen op deze blog dat wat vermeld staat als 'kasteel' in de topogids hier in Vlaanderen slechts een landhuis voorstelt. Wel dit is eindelijk een kasteel die naam waardig :) Enkele Aziatische medemensen bieden spontaan aan een foto van me te maken met het kasteel op de achtergrond. Het mooie uitzicht met mijn foeilelijke tronie verbrodden, allright dat sla ik niet af natuurlijk :)

Ik wandel nog even verder langs de GR en na mezelf te bevoorraden in een tankstation stap ik camping Du Moulin binnen. Met €13,10 voor één nacht de duurste camping van deze trip. Ik zet m'n tent voor de derde nacht op rij vlak naast de Our. Er zit veel leven in het water. Ik gooi een beetje rijst voor de vissen, maar plots komt er een rivierkreeft van onder een steen tevoorschijn en die rolt met haar scharen het rijstballetje snel zijn hol in. Na nog wat dammen te maken en zo de waterstroompjes van een vistrap om te leggen, is het tijd om in de slaapzak te kruipen na wat ik voorlopig de mooiste etappe op de GR 5 vind.