Etappe 1: van Antwerpen naar Oelegem (23,0 km) [GR 565]

Zo laat op het jaar en toch pas mijn eerste GR-tocht van 2024. Hardnekkige rugpijn maakte het de 10 afgelopen maanden onmogelijk om verder te wandelen dan enkele kilometers. Het is nog niet genezen, maar een maand na een injectie gaat het toch al een stuk beter. Er is ook zon voorspeld voor vandaag dus neem ik een dag verlof en waag mijn kans om eindelijk nog eens een langere GR-wandeling te proberen waar ik al zo lang naar uit kijk. Ik neem de trein van Ekeren naar Antwerpen-Centraal en volg de stads-GR richting het oosten. Het is me eerst niet duidelijk of de route langs of door het station gaat, maar aan de zuidelijke uitgang vind ik de tekens terug en voor een stadsroute is de markering vrij goed te volgen. Ze leidt me algauw door de urban jungle van Antwerpen met vlinders...

 ... en wilde planten.

Ik baan me een weg door een stuk van Antwerpen waar ik zelden kom. Aan een speeltuin ontwaar ik de peperbus gehuld in stellingen en mist.

Om aan Antwerpen te ontsnappen, moet de GR een spoorweg, een drukke baan en de Antwerpse ring kruisen. Ik stap snel door en spot nog dit bijzondere voertuig.

In het Rivierenhof kan ik terug rustig ademhalen onder de platanen.

Ik volg de vreemde zig-zag van de route (had het persoonlijk iets anders gedaan) om dan recht op recht naar het rivierenhof te wandelen. Hier moet ik een eerste keer gaan zitten om de rug wat te laten rusten. Hier start ook officieel de GR 565. De GR verlaat al snel het Rivierenhof en trekt door de straten van Deurne naar het kleine maar prachtige Ertbruggebos. Moest ik de routeplanner zijn geweest, dan had ik wat meer van het rivierenhof gedaan, dan door park groot Schijn en dan via de Haviklaan naar Ertbrugge, maar goed ik ben al blij dat ik terug kan stappen. Via de nieuwe brug steek ik het kanaal over en wandel het park van Schoten binnen.

Tijd voor het middageten en de rug weer even te laten rusten. Na het legen van de brooddoos vervolg ik mijn weg. De lokale wegenwerken houden me niet tegen. Net voor de oversteek van het kanaal Dessel-Schoten gebiedt mijn rug me alweer om even te zitten. Hmm als dat maar goed komt. Even zitten helpt en ik vervolg mijn weg langs een aardappelautomaat en een mooie dreef waar ik even aan de praat raak met een nieuwsgierige local. Hierna wordt het traject wat minder interessant en doorkruis ik enkele villawijken. Terug even zitten. Intussen schuift het uur waarop de zon zou doorbreken volgens het weerbericht steeds maar op. Vanaf een kasseiweg krijg ik terug een mistig zicht op een open omgeving van weiden en bomenrijen.

Na even een drukke baan volgt een leuk stukje met terug wat bos en herfstkleuren rond een RWZI om dan weer helaas de in deze streek onvermijdbare villastraten te moeten doorkruisen tot aan het Schildehof. Weer even zitten, maar de rug lijkt het te houden en het is niet zo ver meer. Via een mooie dreef...

... bereik ik het enige wat nog rest van het voormalige kasteel. Er zijn werken aan de gang aan de Dodoenstuin dus die sla ik over deze keer en via een mooie bosweg verlaat ik het park. Ik volg de streepjes verder tot aan het Vrieselhof. Van de beloofde zon is helemaal niets in huis gekomen dus een foto is voor de volgende keer. Ik ga wel even een warme choco drinken samen met mijn zoon, vrouw en haar ouders die hier hadden afgesproken voor een kleinere wandeling. Een mooie bekroning van deze misschien niet de mooiste en zeker niet de onbekendste maar toch wel zeer deugddoende wandeling.

Etappe 7: van Meerdonk naar Hulst (17,3 km) [Streek-GR Waas- en Reynaertland]

Op een grijze decemberdag, parkeer ik in Meerdonk voor de laatste etappe op deze streek-GR. Aan de kerk pik ik de geel-rode streepjes terug op richting uitgestrekte polders. De lucht zit er uit als waterverf. Meerdere formaties ganzen vliegen aan naar een nabijgelegen veld.

Ik trek verder langs een kleine kapel. De veldweg mondt uit op een zicht over de Grote Geul kreek.

Ik steek een drukke weg over en sla af op de Koningsdijk richting Nieuw-Namen. Vanop de dijk heb ik een goed zicht op de platte polders. Deze dijk is onderdeel van de Staats-Spaanse linies uit de 80-jarige oorlog. Een infobord net voor Nieuw-Namen vertelt het verhaal. Ik wandel door het dorp en stel tot mijn spijt vast dat de meester van der Heijden-groeve nog steeds gesloten is. Dit was nochtans een mooie plek. Ik volg de streek-GR het dorp terug uit langs een drukke weg. Ik ben blij wanneer ik kan afslaan naar een rustigere veldweg naast een dijk waar recent veel bomen zijn gekapt.

Wat verderop wordt de weg onbegaanbaar omdat hij is stukgereden door zware machines. Ik wandel dan maar even op de dijk. Ik hoor al de hele tijd knallen, zijn dat jagers of is het vuurwerk? De schaapjes trekken er zich alvast niets van aan.

Niet veel verder achterhaal ik eindelijk de reden van al het geknal: de lokale schietclub. Ik wandel verder op een dijk tot aan een mooie plas water: de Zestig Voet kreek.

De streek-GR keert snel deze kreek de rug weer toe en volgt een mooie veldweg. Een boer is druk in de weer om de zware vruchtbare poldergrond om te ploegen. Via enkele verharde wegen, bereik ik terug een mooier wandelstuk: via een liniedijk gaat het in rechte lijn naar Hulst. Op een bank net na het Fort Moerschans, eet ik mijn pick-nick op. Ik bereik de stadswallen van Hulst met zicht op de Sint-Willibrordusbasiliek. 

De route volgt de stadswallen tot aan de Gentse poort. Bij het Reynaertmonument en wandelboom bereik ik het eindpunt van deze streek-GR. Voila, deze zit er weeral op. Nu enkel nog helemaal terugwandelen tot aan de auto in Meerdonk.

Etappe 6: van Stekene naar Meerdonk (17,9 km) [Streek-GR Waas- en Reynaertland]

Ik parkeer mijn auto op het bijna verlaten plein naast de kerk van Stekene. Het is mistig en grijs. De beloofde opklaringen blijven uit. Het waasland doet zijn naam alle eer aan.

De geel-rode streepjes leiden me door de woonwijken van Stekene en onder de autosnelweg E34 door. De asfaltweg gaat plots over in een bospad. Leuk terug wat onverharde weg onder mijn nieuwe wandelschoenen. Plots merk ik een groot gevaarte op in het bos.

Wat een indrukwekkende machine om te rooien. Een infobord verderop leert me dat het niet is om nieuwe weekendhuisjes te zetten (oef) maar dat het bestaande (aangeplante) naaldbos te hard is aangetast door combinatie van de laatste hete zomers en plagen zoals de letterzetter. Blijkbaar zit er niets anders op dan te rooien en een nieuw gemengd bos aan te planten. De bosweg komt uit in het kleine gehucht Hellestraat, dat even vlug komt als het gaat. Ik volg een veldweg en rond een plas. Er staan veel vliegenzwammen naast het pad.

Even een drukke baan oversteken en dan volgt het mooiste deel van deze etappe: het Stropersbos in herfstkledij! De GR volgt voor een stukje het laarzenpad. Op één plek is het behelpen met wat takken, maar voor de rest val het goed mee. In de tweede begrazingszone wandel ik toch even op het knuppelpad heen en terug. Wat een mooie kleuren, ook al krijg ik ze niet zo goed op foto.

Wat verder spot ik de grazers (pony's). De streek-GR volgt terug de Bedmarlinie en mondt uit op de GR5A. Vanaf nu tot aan de Grote Geul lopen beide GR's samen. Dit deel deed ik dus al in 2019. Het landschap verandert plotsklaps bij het verlaten van het Stropersbos.

Lange betondpaden leiden me tot op een aangenamer stuk op een oude dijk en verder tot aan de Grote Geul. De droge bank is een ideale plek om te picknicken. Aan het kunstwerk "Free foxes" splitsen GR5A en de streek-GR.

Vanop de dijk heb ik een weids zicht over de vruchtbare polders. Ik bereik Meerdonk, het eindpunt voor vandaag.

Onderweg had ik nog getwijfeld om meteen tot Hulst te wandelen en dan de bus terug te nemen. Er is echter slechts één bus om de 2 uur en ik heb weinig zin om me haasten. Ik wandel rechttoe rechtaan terug naar het Stropersbos en volg nog een stukje laarzenpad. Na de Trompkapel kom ik op de grote baan uit en neem ik de kortste weg terug naar de auto. Einde van deze afwisselende herfstwandeling.

Etappe 5: van Daknam naar Stekene (23,1 km) [Streek-GR Waas- en Reynaertland]

Een GR-tocht als rustpunt in een drukkere periode. Mijn laatste wandeling ook als vrijgezel. Ik parkeer de auto op een handige parking nabij Daknam en pik terug aan bij de GR-tekens op de Daknambrug. Het pad langs de oever van de Durme is overgroeid en nat van de ochtenddauw. Het is er wel een mooie start.

Het water splitst in de Moervaart en Zuidlede en de Durme houdt op te bestaan. Ik steek de Zuidlede over en volg de rand van de Moervaart. Aan de mooie Spletterenbrug fotografeer ik twee kajakkers. Één van hen spreekt me aan of ik de foto's wil doorsturen.

Via een trapje beklim ik het spoorwegtalud van de voormalige lijn Aalst-Lokeren-Zelzate, nu een fiets-o-strade. Over het fietspad gaat het in rechte lijn dwars door de Moervaartse meersen tot in het centrum van Eksaarde. De streek-GR slaat af en volgt de rand van nat natuurgebied De Linie via enkele mooie wegen. Ook de mountainbikers hebben deze wegen ontdekt. Ik bereik de mooie Kruiskapel, lees over de vreemde legende van de twee kruisen en vind ter plaatse nog een geocache.

Een gezin in zondagskledij komt foto's nemen. Ik wandel weer verder. Via enkele veldwegen kom ik bij een tweede brug over de Moervaart: de Sinaaibrug. De GR volgt nu voor lange tijd het jaagpad. Er vliegen erg veel Landkaartjes.

Verderop zie ik aan de overkant van het water een ree. Ik grijp snel mijn fototoestel voordat ze de vlucht neemt, maar in tegenstelling tot wat ik had verwacht, blijft ze bedeesd stil zitten.

Ik laat de ree rustig verder grazen en volg de oever tot aan de Coudenbormbrug. Hier steek ik over.

Even een drukke steenweg volgen en dan ... terug langs de over van dezelfde vaart maar dan de andere kant. Ik vraag me af of het traject hier niet wat interessanter/afwisselender kon. Waar het kanaal van Stekene uitkomt op de Moervaart, zet ik me op een bank voor de picknick. De zon straalt nog steeds goed. Na deze pauze vervolg ik de weg langs het kanaal van Stekene. Iets voorbij de Koebrug, wisselt de GR het jaagpad in voor een lange veldweg. De GR-tekens leiden me een drukke straat over tot op een fiets-o-strade die me uiteindelijk Stekene binnenloodst. Ik ben blij wanneer de tekens het fietspad verlaten voor een mooi stuk door het Steengelaag. Dit gebied ken ik van het geocachen. Ik ga nog even tot aan de kleibagger, maar door de uitbundige begroeiing krijg ik er niet zo'n goed zicht op als in de winter. Aan de rand van het natuurgebied staat een wandelboom (nochtans kruisen hier geen GR's) en beelden van enkele personages uit het verhaal van Reynaert de vos.

De streek-GR steekt door naar het centrum met nog een Reynaert-beeld. Ik volg nog een klein stukje naar een aangenaam park (goed voor een korte pauze) en hou het GR-gewijs hierbij voor vandaag bekeken. De wandeling naar de auto is iets verder dan gedacht. Wat later dan voorzien, maar met een goed gevoel, rij ik terug naar huis.

Etappe 11: van Kestert naar St. Goarshausen (14,5 km) [Rheinsteig]

Met trein naar Oostende Kestert voor de laatste etappen van deze reis. De aanloop en het eerste stukje tot Oberkestert warmt ons al snel terug op. De ligbanken met uitzicht zijn reeds bezet. De Rheinsteig zoekt de schaduw op en steekt het beekje Pulsbach over. We volgen een mooi rotsig pad met een mooi uitzicht aan Ehrenthal. Een kiepwagen en verschillende infoborden getuigen van het mijnverleden van deze streek.

Verderop gaat het pad over in een veldweg.

Na een korte pauze in de schuilhut wandelen we verder en ontdekken plots weer een nieuw kasteel, Burg Maus.

Het pad daalt verder af naar Wellmich.

Langs Burg Maus klimmen we al zigzaggend terug naar boven. Het traject loopt over de rand van de heuvel met telkens mooie uitzichten. We eten in een schuilhut met zo’n prachtig uitzicht. Een Koningspage (volgens obsidentify) komt meermaals voorbij flaneren.

Bij de afdaling naar St. Goarshausen verschijnen de wijngaarden terug met onderaan druk verkeer op de Rijn.

In St. Goarshausen besluiten we om als afsluiting de klim naar de Paterberg al te maken. Een laatste keer uitzicht, “Dreiburgenblick” genaamd, vanop de Rheinsteig. 

Het is ook de ideale plek voor een fotoshoot. Via een mooi ezelspad dalen we terug af naar het station. Einde van deze mooie Rheinsteigreis.

Etappe 10: van Osterspai naar Kestert (17,0 km) [Rheinsteig]

Vanaf het station van Osterspai is het slechts 500m aanloop naar de Rheinsteig, plus enkele hoogtemeters. Gelukkig kunnen we afkoelen in de schaduw van het bos. Al snel bereiken we Filsen en kruisen de lokale kersenwandeling. In de nu al hete zon, klimmen we naar de Filsener Ley met een prachtig zicht op de Rijn met zijn vele boten.

Het eerste Rijnzicht van vele. We banen ons een weg door stevige begroeiing. Links hooit een boer zijn veld. Rechts volgt het ene na het andere prachtige uitzicht over de Rijn. De gids schrijft dat wie “bis jetzt noch zu wenige Fotos vom Rhein geschossen hat” slecht 100m van het pad nog wat extra foto’s kan maken vanaf de Rosenley. Bij deze.

De tekens leiden ons door het bos, voorbij een mooie boshut. Aan het kruising van wegen zetten we ons neer voor de picknick. Aan Wilhemshöhe krijgen we een eerste zicht op Burg Sterrenburg en Burg Liebenstein. Verderop waarschuwt een bord ons dat er even geen bewegwijzering is en we een veld recht moeten doorsteken. Zo gezegd zo gedaan en bij de eerste bomen vinden we de tekens terug. De wegmarkering van de Rheinsteig is uitstekend. Een volgend prachtig uitzichtpunt volgt al snel.

We dalen af. De trap van het laatste stuk is in onbruik geraakt, maar een gemarkeerd alternatief brengt ons veilig aan de voet van Burg Sterrenberg. We gaan even binnen om te verkennen. De toegangsdeur tot de donjon is helaas gesloten. Aan Burg Liebenstein wat hoogtemeters verderop is nog minder te zien. Vanop de heuvelkam hebben we wederom een bijzonder mooi uitzicht.

De weg gaat over in een brede veldweg tot in het dorpje Lykershausen. We krijgen eens een ander uitzicht dan de Rijn.

Via een even brede en ietwat saaie weg laten we Lykershausen snel achter ons. De kilometers vorderen goed zo. En net als je denkt dat het niet meer kan, ontdekken we een nóg mooier uitzichtpunt vanop de Hindenburghöhe, maar genoeg panoroma’s voor deze blogpost. We dalen af naar Kestert en dankzij opnieuw een vlotte treinverbinding zijn we snel thuis.

Etappe 9: van Niederlahnstein naar Osterspai (19,6 km) [Rheinsteig]

Om een treinoverstap te vermijden, parkeren we de auto aan het station van Niederlahnstein en nemen de aanlooproute naar de Rheinsteig. Via een voetgangersbrug steken we de Lahn over en maken rustig onze eerste hoogtemeters naar de bovenliggende velden.

We komen voorbij een groot hotel (dat we nog lang zullen zien liggen in de vele uitzichten vandaag) en dalen door het bos steil af naar het gehucht Im Einmuth. Meteen terug naar boven zegt de Rheinsteig, zo kennen we hem. Na een klein stukje avontuurlijk pad bereiken we een prachtig uitzichtpunt op de Marksburg.

We dalen af naar Braubach en besluiten om vandaag verder te wandelen tot Osterspai. We klimmen tot aan de Marksburg, maar daar is niet veel te zien en we gaan al snel weer verder. Voorbij een kapel start een mooie smalle stijgende weg. We kijken nog eens achterom.

Op het hoogste punt picknicken we in één van de op de Rheinsteig overvloedig aanwezige schuilhutten. In een bosrijke omgeving dalen we af tot aan een bron, maar ze is afgesloten met een hek en het water ziet bruin. We maken ons op voor de laatste grote stijging van de dag. Volgens de gids is het laatste stukje naar de top van de Dinkholder berg zelfs “eine alpine Steilstrecke”. Het valt best wel mee. Vanuit een nieuwe schuilhut hebben we een hoog uitzicht over de Rijn.

Met deze laatste helling in de benen verloopt de rest van de tocht gelukkig wat rustiger. Het blijft wel mooie uitzichten regenen. Het dorpje Osterspai met aan de overkant wijngaarden komt in zicht.

Vanaf de Florianshütte probeer ik nog even een geocache, echter zonder succes. Bij het station hebben we meer geluk en kunnen meteen de trein terug naar Niederlahnstein nemen.