Etappe 8: van Eisden naar Lanaken (21,9 km) [GR 561]

’s Morgens in de auto is het meteen duidelijk. Het weer is niet wat het had moeten zijn: grijs en en wat motregen die even later weer opdroogt. Het eerste deel van deze mooie wandeling zal gehuld worden in grijsheid en mist. Mijn foto’s doen het landschap onrecht dan ook aan. Ik parkeer de auto in een zijstraat van Lanaken en fiets met de vouwfiets tot aan het voormalige station van Eisden. Ik krijg m’n U-slot niet rond de houten balken van de fietsenstalling, dus leg ik hem vast aan een hek naast het voormalige stationsgebouw, nu een café.

Na een kilometer of twee bos steek ik een drukke baan over naar toegangspoort ‘Mechelse heide’ van het nationaal park hoge Kempen. Toch wel wat wandelaars hier op zondag. De doorsteek door het de Mechelse heide is erg mooi, met onder andere het hoogste punt van de kempen. Het uitzicht wordt helaas geblokkeerd door het grijze weer.

 Via enkele zanderige trapje daal ik terug af.

Na het doorkruisen van de Mechelse heide gaat het GR traject onder de E-314 door. Er volgt een routewijziging ten op zichte van de topogids (op de GR-website is het traject wel correct getekend, maar de wijziging niet vermeld) die dankzij de goede markering geen problemen oplevert. Niet veel verder volgt een nieuw natuurgebied: de vallei van de Zijpbeek. Je wandelt hier op de rand van het kempens plateau, wat zorgt voor mooie dalen.  De zon slaagt intussen hier en daar een gat in het wolkendek.

Via een voormalig preventorium voor kinderen met tuberculose, nu een asielcentrum, en een lange bosweg kom ik via een dierenparkje bij de achteringang van domein Pietersheim. Van het oude kasteel schiet niet veel meer over. Het nieuwe kasteel staat wel nog overeind.

Enkele honderd meter verder kom ik aan een ietwat vervallen wandelboom waar ik op de GR 5 ook al passeerde voor een sportcentrum. Het einde van deze Limburgse GR!

Ik stap terug in de auto om m’n vouwfiets terug op te halen. Wanneer ik mijn slot losmaak, merk ik dat iemand mijn fiets met een eigen slot heeft vastgemaakt aan het hek. Ik kan m’n fiets dus niet losmaken! Ik ga het café binnen om te vragen van wie dat slot is. De uitzondering op de regel dat Limburgers doorgaans erg vriendelijke mensen zijn wordt daar bevestigd. Na een preek te aanhoren van de cafébaas en vooral de cafébazin over het vastmaken van een fiets aan privé-eigendom en na een tijdje buiten te wachten krijg ik eindelijk m’n fiets terug.  Ach ja, ’t was toch een mooie wandeldag.